Het drank-dilemma

Een nieuw projectje kondigde zich aan in de vorm van een gigantische hoop grof vuil in de hoek van een oude schuur bij ouders van een schoolvriendje van mijn zoon.

Of ik dat ‘gedrocht’ (waarvan ze niet wisten waarvoor het enigszins kon dienen) bovenop die berg in mijn soepkar kreeg om het voor hen te gaan afzetten aan het containerpark?

Het was alsof ik een ruwe diamant op een mesthoop zag. Nee, geen ruwe. Mijn fantasie had ter plekke de diamant al geslepen.

Ik kreeg het in mijn soepkar. Nolens Volens. Mijn bekleding meteen tien jaar ouder maar ik had het ervoor over. Het object? Verkeerdelijk dacht ik: een smeedwerken drankkast, een soort salon-bar. Ik probeerde het de gulle weggooiers uit te leggen maar ze zeiden, “Als je denkt daar nog wat van te kunnen maken, doe maar, je krijgt het!”

Thuis ging ik meteen aan de slag. Schuursponsjes en Cif om de laag gepatineerd vuil eraf te schuren en na het wegspoelen van het zwarte schuim, kwam zowel mijn vergissing als de oorzaak van de donkere schuimkleur aan de dag. Het rek was niet in smeedijzer maar in een amalgaam van metalen (overwegend inoxbuizen) die aan elkaar gesoldeerd waren met een koperkleurig soldeersel. Eenmaal afgespoeld besloot ik het hele rek in Powertex brons te ‘verven’. Een soort bruin dat neigt naar Pure Chocolade. Daarna met mijn laatste aanwinst: een decoupeerzaag legplanken zagen, want die waren er niet. Maar zo’n multiplex is ook niet meteen mooi. Verven of lakken leek me te goedkoop qua uitzicht dus werd het een paar dagen mozaïeken. Met badkamermozaïek die een vriendin van me op overschot had en een hoop gebroken serviesgoed die ik altijd op overschot hou. Tegelcement en wit voegsel tot mijn vingers bloeden. En nu staat hij er gevuld en wel. En komen de twijfels. Want waarom zou ik nu een salon-bar nodig hebben. We zijn met vijf waarvan een iemand alcohol drinkt. ’t Is waarschijnlijk niet eens pedagogisch verantwoord drank zo zichtbaar in huis te hebben…
Maar dan troost ik mezelf met het feit dat ik weer een gootsteenkastje heb nu de ‘drank’ daar niet meer moet staan. En niemand verbiedt me die kast ook te vullen met niet-alcoholisch lekkers, zo ongeveer wanneer de kindjes twaalfplus worden, als ik de alarmerende statistieken in de kranten mag geloven...

Santé!

Grof vuil wordt fijn ding,

Met een beetje verbeelding,

een verbetering.

Amigurumi - 編み包み

Amigurumi
katoen, rondgehaakt, Japans
hebbedingetje.

Als je bezige vingers hebt, ken je die momenten waarop je gefrustreerd denkt aan die kast die je nog wil opschuren en schilderen, of de hoek in de tuin die nog niet opgeruimd is. Die gedachten komen wanneer je opgesloten zit in een auto/vliegtuig/trein tijdens een lange rit of in de zetel wanneer je luistert naar een monoloog aan de andere kant van de telefoon of bij bezoek waarbij nog wat jaren achterstand moet bijgekletst worden. In Japan hebben ze daarvoor iets geestig uitgevonden, alhoewel het natuurlijk gekopieerd is uit de Westerse traditie (sokken en babymutsjes haken) krijgen ze wel de krediet omdat ze het weer  populair hebben gemaakt: Poppetjes haken.

Het heet in Japan:  編み包み of amigurumi. Het is rondhaken. Zoveel mogelijk in één stuk. Ledemaatjes en andere aanhangsels worden apart gehaakt maar het is altijd rondjes, niet keren en zoveel mogelijk in vasten.

Voor mijn zesjarig dochtertje die morgen mijn zevenjarig dochtertje wordt, probeerde ik alvast dit zeemeerminnetje.

Misschien volgen er wel meer want het is eigenlijk heel geestig om te doen.

Poëzie in mijn oren

Een fruitschaaltje van plastiek (bijvoorbeeld van blauwe besjes of druiven), met zo'n recycleer-symbool en nummer 6 erop.
Knip twee vormen uit, bijvoorbeeld sterren, schuur één kant mat, kleur met kleurpotlood de matte kant in. Schrijf een gedichtje in de sterren (opgepast in spiegelbeeld schrijven).
Vergeet geen gaatje te maken!
Leg de sterren in de oven op een vel aluminium-folie. 165 graden, 5 minuutjes.
De sterren krullen, krimpen en draaien maar wanneer ze tot 10 keer gekrompen en 10 keer zo dik geworden zijn, liggen ze weer helemaal plat.

Voila rijgen met kraaltjes op metaaldraadjes.
Klinkt dat niet als poëzie in de oren?


Eens een schaaltje fruit
nu aan oren bengelend
poëzie-oorbel.

Regenweer-sprookjesweer

Er was eens een dag

waarop het erg regende

toen was er: de pop!

Omdat het zoveel fijner is sprookjes te vertellen als je er poppen bij hebt, bedacht ik deze pop voor mijn publiek van vijf sprookjesliefhebbers vandaag.

En het verhaal gaat zo: er was een meisje van klei en stoffenstalen en breiwerk dat altijd een rood kapje droeg (nogal wiedes want het kapje zit vast op haar hoofd en kan er niet meer af.)

Ze had een oma die wat ziek was (dat zie je, haar huid heeft niet zo'n gezonde teint.) en zij was echt familie want ze was van dezelfde stof gemaakt. Oma lag in een schattig ledikant, het was een oud ledikant, dat hoort zo, want bij oude mensen horen oude spullen. Ze sliep onder een gehaakte sprei.

Maar er was ook een wolf. Die had eveneens een kostuum, hij deelde het voor het gemak met de oma.

  

En dit is het verhaal van drie poppen of was het toch maar één?

 

Wortels en Vleugels

We hebben lang gezocht naar een naam voor het achterste deel van de tuin: daar ligt onze moestuin en het hoenderren - 't is meer een hoendertuin want je moet de kippen zoeken tussen de bomen en struiken. En uiteindelijk zijn we gekomen op de naam: Wortels en Vleugels. Want er groeien wortels - en andere groenten maar die hebben ook wortels - en er lopen in een hoenderpark vooral gevleugelde neerhofdieren rond - en ook andere natuurlijk.
Het bord is geschilderd over een namaak-oud-tabak-reclame-bord en hangt nu op naast het poortje.

Als ik mocht kiezen dan was heel onze tuin zoals dit plekje maar omdat niet de hele tuin maar één derde van de tuin is zoals ik het wil, heb ik het gevoel dat dit net een beetje meer mijn tuin is dan de rest.

Welkom! Kom binnen en kijk gerust eens rond: (vooral het hoenderhok, de moestuin* komt hier bij nader inzien niet echt aan bod fotogewijs... Je kan ook hier kijken voor de moestuin.)

* Voor foto's van de moestuin kijk je beter in mei.

Moestuin? Klik hier.

De zon.

Opeens is het weer
zomer, zie je in alles
alleen het mooie...

                    

Dordogne

De eerste reis zit erop voor deze zomer maar gelukkig hebben we nog iets tegoed.

Zo doen we het de laatste jaren. Een weekje juli, een weekje augustus. Niet alles in één gulzige slok. Maar met kleine sipjes veel langer genieten. 

Een weekje Dordogne is het geworden. Met de Meter en Peter van ons dochtertje van zes, en hun kleine prinses.

Een impressie in het vakantie-logboek: