Ik was me nooit bewust van het feit dat ik een bloemenmens was tot een hele troep mensen me daar tegelijk op wezen.
Het begon als een grapje. Het ging eerst over goede smaak hebben en zo. Ik was in passend gezelschap daarvoor aangezien ik als enige 'niet-creatieve' in een vergadering zat te midden een troep talentvolle vormgevers die overliepen van goede smaak en stijl. Toen ik verkondigde dat ik persoonlijk 'goede smaak' te conventioneel vind en eigenlijk hou van kleuren en zaken waar ik me goed bij voel, begon iedereen te lachen. Er werd in verschillende toonaarden gehoond dat dat duidelijk was in mijn geval. Van daar gingen ze over naar het - tot dan door mezelf nooit opgemerkte - feit dat ik altijd bloemen draag in de een of andere vorm.
Ze hebben hartelijk gelachen allemaal, gekleed in hun smaakvolle zwarte rolkraagtruien en asymmetrisch oranje gestikte designjurken. Ja, ze hadden nogal wat plezier. Ikzelf eigenlijk ook, want ik vind het altijd fijn om stukjes van mijn eigen identiteit te ontdekken en nog meer als die helemaal tegen de stroom ingaan.
Dus mijn tuin is spijts alle trends om te gaan voor groen met hier en daar een monochrome toets, een explosie van kleur met heel veel bloemen, vooral in de zomer. Mijn ambitie is echter het hele jaar door bloemen hebben.
Van januari tot december heb ik nu al bloeiers in de tuin, soms één zielig struikje maar bloemen zijn bloemen. Het liefst van al snijbloemen, want ik wil vazen vol bloemen in huis, in de woonkamer, de keuken maar ook de slaapkamer en de badkamer. Voor mij is dat echte luxe. Verse bloemen ruiken en zien maakt me gelukkig.
Als kind al had ik altijd een limonadeglas met wat onkruid op mijn vensterbank staan. Fluitekruid, boterbloemen, madeliefjes…
Toen ik tegen mijn moeder zei dat ik alle dagen vazen vol verse bloemen wou wanneer ik groot was, raadde ze me aan met een rijke man te trouwen maar ik antwoordde: “Ik groei ze zelf wel, mama”.
En kijk mama… ik groei ze zelf!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten