bescheiden voorjaar
bloeit bijna onopgemerkt
uitvergroot door mij
Komt de lente?
Tegenstrijdige berichten over sneeuw die nog zal komen, en temperaturen die de ene keer aangenaam boven het nulpunt liggen en andere keren er een heel stuk onder.
De ene dag moet ik het water voor de dieren ontdooien, de andere keer kan ik gerust een uurtje blijven plakken bij de beestjes en wat opruimwerk doen in de hokken.
Zoals vandaag. Heel vreemd. Het zag er koud uit en grijs en wat donker maar het was met een trui aan aangenaam tuinieren. (Terwijl gisteren de zon scheen en de temperatuur onder nul lag.)
Tuinieren is misschien veel gezegd want wat ik vooral deed was Mathilde achternazitten die behalve geen moedergevoel ook nog eens moeite heeft om bij haar woerd te blijven. Mathilde is een loopeend.
Ze was van de tuin afgeraakt (uit het ren, uit de achtertuin, uit de voortuin en van de oprit af op straat, dat zijn vier (!) poortjes en poorten die mijn teergeliefde man en kinderen tegelijk hebben laten openstaan.
Filip, haar man is veel verstandiger en die was haar wel gevolgd maar dat laatste poortje was er teveel aan. Hij bleef in de voortuin en kwaakte heel ongerust maar ook wel troostend. Ik bedacht dat het leek alsof hij zei: "Mijn eendje toch, waar zit gij nu? Kom naar hier, ge hebt al zot genoeg gedaan. Straks komen er kleintjes en wat als ze horen hoe hun moeder was zo op de valreep van het moederschap."
Mathilde deed alsof ze het niet hoorde en genoot mateloos van haar vrijheid, ze dronk uit plassen regenwater in het midden van de veldwegel. At gras op het veld aan de overkant.
Filip lokte haar met zachte keelgeluidjes. Ze kwam daar gelukkig telkens weer op af. En denk nu niet dat Filip een doetje is want ik heb hem gezien terwijl hij Mathilde bevruchtte en het was niets om jaloers op te zijn. Hij drukte Mathilde bijna plat, beet in haar nek en wanneer ze probeerde te kwaken, duwde hij haar snavel keihard tegen de grond.
Maar nu was die macho toch zo ongerust over zijn losbandige vrouwtje.
Na anderhalf uur, had ik haar eindelijk te pakken en vooral dankzij het lokgeroep van Filip heb ik haar niet alleen in de tuin maar meteen ook in het ren gezet.
In de winter mogen de eendjes wat mij betreft vrij rondlopen waar ze maar willen, als iedereen maar de poorten sluit. Nu waag ik me er niet meer aan, vooral omdat ik ook ontdekte dat Mathilde haar eieren overal legt waar het haar uitkomt, of moet ik zeggen waar ze uit haar komen.
Op het midden van een graspleintje, op een terras in een modderpoel.
Ze is niet echt een moedertje.
Ik maakte de rest van de namiddag zo aantrekkelijk mogelijke nesten en foto's van de bloemen in de tuin want ook al is het nog winter, ik wil zo graag dat het al een beetje lente is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten