Mijn gedachten één
keer aan de kant gezet en
nu ben ik ze kwijt.
keer aan de kant gezet en
nu ben ik ze kwijt.
(voor altijd)
Omdat het altijd komt wanneer het niet past,
in de auto,
in bed,
in bad,
in de wachtzaal,
zit er nu altijd in mijn tas/ligt het naast het bad/bed:
mijn kleine rode boek voor het noteren van instant-ideetjes.
En ik heb één wens: als het verloren geraakt zoals voorganger het kleine roze boek (in Gravelines, augustus vorig jaar), dan zou ik heel graag willen dat ze het deze keer wel opsturen naar me.
(Adres staat binnenin)
Beloning voor de vinder.
En nu ben ik weer heel zielig omdat ik denk aan mijn kleine roze boek dat op een terrasje blijven liggen is omdat de kinderen op de laatste lege bladzijde (!) van het boek wegens geen ander papier in voorraad, een tekening maakten. We zijn dan opeens snel vertrokken, toen tegelijk de jongste een volle pamper produceerde, de oudsten in een huilbui uitbarstte omdat hij zijn aardbeienmelk niet lustte en de middelste een nogal luidruchtige hongeraanval kreeg. Tegen dat we de krijsende bende in beweging hadden gekregen en de blikken van de mede-terrassers keihard bewust hadden kunnen negeren, had ik noch moed noch tijd om nog eens te checken of er niets meer op tafel lag...
(Denk aan het potentieel... ik had een halve roman neergepend in het boek en massa's ideetjes voor projecten.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten