Midzomernacht op de vooravond van Valentijn

Zoals dat gaat met zakenreizen hier bij ons, wist ik pas de ochtend zelf dat manlief niet naar huis kwam die nacht en de volgende nacht half of misschien ook helemaal niet. 't Bleef allemaal wat vaag maar waarom hebben we anders een gsm...

Op zich geen probleem, afgezien van het feit dat de oplader van het mobieltje niet mee op reis ging (per ongeluk) en er al snel een sms kwam bij wijze van totaal onbevredigend antwoord (waarschijnlijk niet per ongeluk) op een hele reeks sms-vragen van mij, met de zeer informatieve boodschap, 'sorry batterij plat'. Het was vooral geen probleem omdat ik op dit moment niemand nodig heb om mij te entertainen in de avonduren aangezien ik genoeg werk heb met mijn lesvoorbereidingen, mijn fulltime bezigheid.
Mede doordat ik om les te geven al om halfzes was opgestaan en bijgevolg een zombie qua levendigheid was en doordat de jongste besloot om die avond mij na haar bedtijd om het kwartier te entertainen met haar eigen plezierigheden tot ongeveer halféén 's nachts was ik doodop toen ik uiteindelijk in bed lag. In onze kleurloze kamer van naakt kalkwit met het in de jaren '70 en '80 populaire 'Norwegian wood'.
Ik geraakte door allerlei bekommernissen niet meteen in slaap en lag half bij bewustzijn te denken aan Norwegian Wood. Het lied, het boek, de drugs. Van de ene gedachte kwam de andere en voor ik het besefte lag ik te piekeren en te woelen en te draaien. Ze komen bij nachte...

Bonzend stampten ze rond in mijn hart en hoofd en voerden een slooptocht door mijn aorta. Ze suisden door mijn oren en mijn hersenen. Met dunne, koude vingers streelden ze mijn rug en klemden zich om mijn keel. Ondertussen projecteerden ze op mijn in duisternis gehulde kale kalkmuren en op de binnenkant van mijn oogleden wanneer ik ze sloot beelden, beelden van verspilling, verspilling van jeugd, van onschuld, van dromen, van kinderwensen, van liefde en van vriendschappen. Gemiste kansen, gestolen geluk, schuldgevoelens. En angst. Angst dat elke keuze een verlies meebrengt die honderdmaal groter is en de ondraaglijkheid daarvan. En daarenboven ook nog eens een soep van reële en vooral irreële angsten.

Klaarwakker natuurlijk. Denk leuke gedachten, denk leuke gedachten... Deze kamer bijvoorbeeld. Ooit kom ik er toe om net als voor de kinderkamers me een week op deze ruimte toe te leggen en er iets mee te doen. Iets waar ik me meer in thuis voel dan in een conventionele rechttoe, rechtaan kamer. Ik had al een hele Pinterest-rubriek vol ideeën. Ik was dus virtueel en technisch gesproken zo goed als klaar op mentaal vlak.
Ik had wel een brandende keel wegens moe en nacht en slapeloosheid door sluimernachtmerries en hysterieaanvallen omtrent rare geluiden in de tuin en op zolder en gekras aan de voordeur en wat er nog allemaal niet te horen is wanneer de heer des huizes er niet is en ik besloot een glas water te halen en het huis eens rond te lopen, kwestie van wat lichten en tuin-phares aan te steken, de deur nog eens op slot te doen etc... Verstijfd van mijn demonen die wel uit mijn hersenen verdreven waren door mijn leuke gedachten maar zich nog in mijn lichaam hadden genesteld. En hierbij wil ik nog eens - bij wijze van wetenschappelijke bijdrage - melden dat hou ouder men wordt, hoe hardnekkiger dat demonen zich vastbijten, in je rechterslaap, je nieren, je knieën, bijvoorbeeld als je nogal wat trappen moet doen.

Waarom had ik ook al weer een man naast me nodig? Hoe stond het in de Knack-eindejaarsbijlage van 1999? “Omdat hij gewoon door zijn hand op me te leggen alles wat onaangenaam is, wegneemt. Ik geloof heilig in handoplegging. Geen wonder dat Jezus een man was.” Carrièregewijs piepjonge mij aan het woord, nog geen kinderen en één man vroeger dan nu en publicaties in onder andere Knack.

Ik ijsbeerde rond van de badkamer naar de keuken. Het was steenkoud in huis, wegens nacht en buiten min vier. Ik trok een oude kamerjas aan, de zijne, en ging mijn atelier binnen, waarop ik wel trots ben op wat er buiten komt maar niet op hoe het er bijligt. Ik rommelde wat in mijn spullen.
Denk leuke gedachten, denk leuke gedachten...
Ik vond allerlei leuke dingen, nam die mee naar de slaapkamer om eens te kijken of ik er iets mee zou kunnen doen. Gewoon maar kijken... verfpotten, een oud tafeltje (kringloop), beelden (kringloop) foto-behang, gehaakte spreien, Ikea leeslampjes etc.
Zes uur later kwam de jongste binnen. Ik hoorde haar plakke-voetjes al op het parket aandribbelen. “Wasebeurtier?” vroeg ze slaapdronken met een net van haar over haar gezicht en vijf poppen en beren in haar armen. Ik had de hele nacht geen oog dichtgedaan maar de slaapkamer die had ik - met een week tijdwinst - omgetoverd tot de niet-conventionele kamer waarover ik nu – vooral! - al ben beginnen fantaseren hoe het zal zijn om er vanavond in te slapen. Maar eerst nog even een dagje werken, vrijdag de dertiende, wees gewaarschuwd: ik heb niet geslapen maar wel een heerlijk vooruitzicht vanavond... (en nog niet helemaal zeker of ik er alleen zal slapen of als manlief eventueel toch nog eens naar huis zal komen of aan een oplader zal geraken om dat dan eventueel te laten weten... Maar veel doet dat er niet toe want ik zal knock-out liggen, dat is zeker.)

Tiende dag van de Adventskalender

Op deze tiende dag van de adventskalender: een van mijn grote liefdes: Geisha. In de jaren twintig was de geishaperiode op haar hoogtepunt. Er leefden op dat moment in Japan 80 000 geisha’s. Na de oorlog was dit aantal teruggelopen tot 1200. Toen ik in Japan studeerde waren er nog slechts 195 te vinden en eentje ervan heb ik in Kyoto ontmoet: Umiko. Kind van de zee.

Negende dag van de Adventskalender

Deze negende dag van de adventskalender: La vita è bella maar dan in het echt, een levensverhaal op een postkaartje, gevonden onder het karton van een kadertje in de kringloopwinkel.

Achtste dag van de Adventskalender

Op de achtste dag van de adventskalender heb ik dit moois voor jullie.
(nog in de roes van het avondje theater gisterenavond: Midsummernightsdream)
https://www.youtube.com/watch?v=XleaVcy4he8&list=RD1Am_VZFps9o&index=2

Zevende dag van de Adventskalender

Op deze zevende dag van de adventskalender, na die uitzonderlijke mooie, volle maan-nacht die de tuin in melklicht deed baden, deze haiku die ik cadeau kreeg van dichter Marcus Cumberlege:


Haiku for Jennifer:


Full Moon through clouds
seen in a garden window.
God has left the light on.

Zesde dag van de Adventskalender

Op deze zesde dag van de adventskalender, alleen maar aandacht voor: Sinterklaas. De enige echte (!) die ons weer een onvergetelijke avond heeft bezorgd.

Vijfde dag van de Adventskalender

Op deze vijfde dag van de adventskalender, op de vooravond van Sinterklaas, die oa de patroonheiligen van de geliefden is, dit oudste manuscript (ca. 1550) dat teruggevonden is in het Deens: het hjertebog. Hartenboek. De foto van het originele werk en ik vond het ook nog eens in een detail van een schilderij. Ik vond het altijd al tot de verbeelding sprekend dat een monnik zoiets gemaakt heeft.

Vierde dag van de adventskalender

Op deze vierde dag van de Joelkalender wil ik jullie de schoonheid van Zen (mentaal! niet interieursgewijs) voorstellen met: "Zen and the art of the pencil". Jaren geleden ben ik begonnen met elke dag af te sluiten met een tiental potloodschetsjes op een kaartje waarvan ik die dag genoten heb. Ik zit zo'n 2800 schetsjes verder nu en zie een patroon. En geloof me, geluk zit in de kleine dingen.

Derde dag van de adventskalender

Op deze derde dag van de joelkalender weer een stukje schoonheid voor jullie: ik stel jullie voor aan ons takkenkind. Gemaakt door kunstenares B. De Bruyne.

Tweede dag van de adventskalender

Op deze tweede dag van de joelkalender een miniatuur kunst-tentoonstelling, recht uit de brievenbus.

Artiesten uit Korea, Canada, Zwitserland, US en Japan. Mailart en Artist Trading Cards.

Eerste dag van de adventskalender:

Dag 1 van de aftelling naar Kerst: elke dag iets moois in deze joelkalender.

Vandaag: misschien wel het meest universele liefdesgedicht.

Midden in de liefde,
binnen mijn blikveld,
zie ik niets,
niets dan dat ene.
Geen schaduw van een boom,
geen grasspriet,
alleen jij,
in een visioen.

Keizer Fushimi 伏見天皇 in 1300.

Vogels in een zelfgemaakte volière

Vogels, kleine wonderen.
Luchtige lijfjes met dons en veren.
Ik zie ze zo graag.

Enkele jaren geleden vonden we met Kerst een parkietje half doodgevroren tussen de kasseien op straat. We namen het mee naar huis en het kreeg de naam (hou u vast):  Dieudonner Chessboy. Omdat het een godsgeschenk op Kerst was en onze schaakkampioen het als eerste zien liggen had.
Vlug een kooi gekocht en wat spullen én een vrouwtje want ocharme zo'n diertje alleen. Bleek dat zo'n kooi stukken van mensen kostte. Ik had er nochtans één, maar ooit eens uitgeleend en nooit meer teruggekregen. (Wie heeft ze?)
Ondertussen heeft een supersympathieke buur van ons, die van de bank, ons al voorzien van nieuwe vogeltjes want het eerste koppeltje leeft jammergenoeg niet meer,
hij kweekt ze zelf en maakt fantastische vogelverblijven.
Het is geen geheim dat ik al lang droom van een volière dus heb ik besloten - na lang zoeken en wikken en wegen, er zelf één te maken. De volière is af en de bewoners: Sneeuwtje en Keetje wonen er graag.
We hebben nu ook een kweekkastje.
Wie weet wat daar van komt?
Wordt hopelijk vervolgd...

Poëzie op het kerkhof

Kerkhof Sint-Antelinks

Klaprozen in harmonie

Muziek is een grote liefde van me maar jammer genoeg geen talent.
Ik heb muziekles gevolgd, notenleer en wat prutsen op een instrument, later nog eens opnieuw en na mezelf suf te repeteren, krijg ik een liedje uit een saxofoon of een gitaar maar meer is niet voor mij weggelegd. In tegenstelling tot mijn vader die een plaat oplegt, viool of mandoline grijpt en het stuk in kwestie meespeelt, zonder enige technische kennis van noten. Mijn dochtertje heeft ook geen talent maar veel ambitie. Zij speelt dwarsfluit en als ze na zich suf gerepeteerd te hebben een liedje kent, kan ze het ook op andere instrumenten spelen, wat ik knap vind. Oneindig cool vind ik mensen, ik ken er zo, die een gitaar nemen en daar liedjes bij verzinnen, Muziek en tekst en dat dan nog kunnen performen omdat ze een machtig mooie of sfeervolle stem hebben. Oneindig veel beter dan de rommel die soms op de radio gespeeld wordt. Ik hoor ze graag, die mensen, ook al zijn ze niet commercieel succesvol of gewoon - bewust of onbewust - (nog) niet ontdekt. Ik geniet mateloos van wat ze doen en geef ze een god-status. Het is sterker dan mezelf en het heeft niets te maken met de persoon zelf, het is dat goddelijke talent. 

Eind oktober is er hier in onze dorpskerk altijd een hoogmis van die talenten. Kunst- en Broedermin is de koninklijke fanfare die deze talenten samenbrengt. 

Dit jaar was het thema War and Music. Prachtig programma en onvoorstelbare aankleding met uniformen, zandzakjes en Wereldoorlog I sfeer én met zelfs een plekje voor de allerjongsten die al samenspel-les krijgen. De vier eerstejaars die wel al kunnen spelen maar nog geen samenspel, mochten een gedichtje in datzelfde thema brengen. 

En geloof het of niet, ik mocht mijn steentje bijdragen. Nee, geen triangel. Maar het gedicht dat de kinderen - onder andere mijn dochtertje - brachten, was eentje van mij en om het gedichtlezen wat aan te kleden mocht ik ook de rekwisieten maken. Klaprozen, lest we forget.

Meteen na de voorstelling kreeg ik al de vraag hoe die gemaakt waren dus zet ik het hier voor de geïnteresseerden: 
Ik heb telkens de onderste helft van een ballon gewikkeld in stroken toiletpapier natgemaakt met een mengsel van water met houtlijm. Wanneer alles droog is, lijkt het op papier-maché maar zonder dat het hard is of ooit wordt. De ballonnen kun je eruit halen en de kom die overblijft en dus redelijk soepel is, kun je boetseren in een bloem: een deuk onderaan om het hart van de bloem te vormen en de kelk omkrullen zodat het meer een bloem dan een kom is. Daarna schilder je de bloem, ik deed dat met rode en zwarte acrylverf en daarna vernissen. De 'lintjes' met 'Lest we forget' dienden ook als spiekbriefje voor de strofe van het gedicht dat de kinderen brachten.  

Het voetbankje

De twee oudste oogappels hebben het meer voor expressie in hoeden en hemden of leuke jurken. Mijn jongste appel valt minder ver van de boom, zij heeft net als ik een voorkeur voor meubeltjes, hoe kleurrijker, hoe beter. Jaren geleden viel ze - wegens te klein - een beetje uit de boot bij dit liefdesverhaal en niet zo lang geleden betrapte ik haar op het kiezen van een voetbankje (!) toen ze van een vriendin iets in de kringloopwinkel mocht kiezen. Ik besloot haar een eigen meubeltje te maken. Ze besloot het meteen cadeau te doen aan haar oma... want die had ook geen voetenbankje!
Ik kon dus niet anders dan voor mijn moeder ook eentje maken. 

Omdat mijn moeder aan zee woont is het thema en de kleurschakering wat gewijzigd. En toen ze allebei af waren besloot Marit dat oma het mooiste mocht hebben, ook al stonden bij allebei de voetbankjes 'haar nummers' MAR(i)T en MAR(go)T erop.

En welke dan wel de mooiste was?

Dat mogen jullie eens raden...

Een wel zeer verborgen hoekje van Frankrijk

In een plaatsje in Frankrijk dat de GPS zelfs niet weet liggen, vonden wij een kunstwandeling die de ontdekking van deze zomer was.

Drie uur wandelen en -ik ben de tel kwijtgeraakt- aantal kunstwerken die intrigeren en boeien en inspireren zomaar in de vrije natuur. Soms was het letterlijk een pad banen door het groen, wat de ontdekking van een nieuw kunstwerk nog boeiender maakt omdat het zo ongelooflijk lijkt dat iemand net daar al eens kwam, laat staan een kunstwerk heen gesleurd heeft, hoewel de meeste werken waarschijnlijk ter plaatse gemaakt zijn. Wat mij nog het meest trof, ontroerde zelfs, waren de anonieme, organische kunstwerken die langs het pad ontstaan door mensen die overweldigd door inspiratie zelf aan de slag gaan met het materiaal dat voorhanden is. De werken groeien ook doordat letterlijk verschillende wandelaars hun steentje bijdragen. Onze oudste was volledig in de ban van deze werken en liep lange stukken voorop om te kunnen bouwen tot wij er aan kwamen. Wij werden een beetje opgehouden omdat de jongste het nogal zwaar had met het bij momenten bijna onbegaanbare pad. Maar... het is haar gelukt! Onze middelste trok de foto's en zo hadden we allemaal een bijzonder vruchtbare en inspirerende wandelnamiddag in het mooie Frankrijk op dat absurde plekje met nog geen veertig inwoners, drie schrijfwijzen, geen gps-coördinaten en de twijfelachtige eer het eindpunt te zijn van de departementale route D41 die zonder verwittiging metamorfeert in een karrespoor dat uitloopt op een caravannetje vol luizige matrassen waarop 'V.I.P' staat geschilderd. Draaien is onmogelijk en het asfalt weer oprijden lukt niet zonder slag of stoot, merkten we tot onze en de auto zijn scha en schande. 

Mayronnes, Meyronnes of Maironnes dus:

Bijschrift toevoegen

The End!

En een raar einde want dit is het einde van ons Freinetschooltje De Perreparel.
Niets zal ooit meer zijn zoals het was.

Om de juffen te danken voor de vele jaren, het geduld, de inzet, de vriendschap en de liefde,
hebben we (de kinderen) wat lumineuze gedichtjes geproduceerd.
En nog een paar aangepaste gelukscadeautjes en zoete afscheidswoorden...

Het gaat jullie goed,
Mensen van de Perreparel, kinderen en juffen...

Open (voor-)tuin

We zijn er nog niet echt klaar voor... voor een echte Open Tuin Dag.
Onze achtertuin is grotendeels onwerkbaar wegens zeer kleiige grond, reusachtige bomen die we zelf niet kunnen snoeien en andere structurele problemen zoals een plompverloren schuur die niet echt aantrekkelijk oogt en behoorlijk wat rommel. Wel een fijne speeltuin met klimrekken, schommels, glijbanen, de speelcabane , kippen, fruitbomen.
Maar de voortuin die lijkt al wel op een tuin, waar we dan ook meestal vertoeven, hierbij een inkijkje: