Zoals dat gaat met zakenreizen hier bij ons, wist ik pas de ochtend zelf dat manlief niet naar huis kwam die nacht en de volgende nacht half of misschien ook helemaal niet. 't Bleef allemaal wat vaag maar waarom hebben we anders een gsm...
Op zich geen probleem, afgezien van het feit dat de oplader van het mobieltje niet mee op reis ging (per ongeluk) en er al snel een sms kwam bij wijze van totaal onbevredigend antwoord (waarschijnlijk niet per ongeluk) op een hele reeks sms-vragen van mij, met de zeer informatieve boodschap, 'sorry batterij plat'. Het was vooral geen probleem omdat ik op dit moment niemand nodig heb om mij te entertainen in de avonduren aangezien ik genoeg werk heb met mijn lesvoorbereidingen, mijn fulltime bezigheid.
Mede doordat ik om les te geven al om halfzes was opgestaan en bijgevolg een zombie qua levendigheid was en doordat de jongste besloot om die avond mij na haar bedtijd om het kwartier te entertainen met haar eigen plezierigheden tot ongeveer halféén 's nachts was ik doodop toen ik uiteindelijk in bed lag. In onze kleurloze kamer van naakt kalkwit met het in de jaren '70 en '80 populaire 'Norwegian wood'.
Ik geraakte door allerlei bekommernissen niet meteen in slaap en lag half bij bewustzijn te denken aan Norwegian Wood. Het lied, het boek, de drugs. Van de ene gedachte kwam de andere en voor ik het besefte lag ik te piekeren en te woelen en te draaien. Ze komen bij nachte...
Bonzend stampten ze rond in mijn hart en hoofd en voerden een slooptocht door mijn aorta. Ze suisden door mijn oren en mijn hersenen. Met dunne, koude vingers streelden ze mijn rug en klemden zich om mijn keel. Ondertussen projecteerden ze op mijn in duisternis gehulde kale kalkmuren en op de binnenkant van mijn oogleden wanneer ik ze sloot beelden, beelden van verspilling, verspilling van jeugd, van onschuld, van dromen, van kinderwensen, van liefde en van vriendschappen. Gemiste kansen, gestolen geluk, schuldgevoelens. En angst. Angst dat elke keuze een verlies meebrengt die honderdmaal groter is en de ondraaglijkheid daarvan. En daarenboven ook nog eens een soep van reële en vooral irreële angsten.
Klaarwakker natuurlijk. Denk leuke gedachten, denk leuke gedachten... Deze kamer bijvoorbeeld. Ooit kom ik er toe om net als voor de kinderkamers me een week op deze ruimte toe te leggen en er iets mee te doen. Iets waar ik me meer in thuis voel dan in een conventionele rechttoe, rechtaan kamer. Ik had al een hele Pinterest-rubriek vol ideeën. Ik was dus virtueel en technisch gesproken zo goed als klaar op mentaal vlak.
Ik had wel een brandende keel wegens moe en nacht en slapeloosheid door sluimernachtmerries en hysterieaanvallen omtrent rare geluiden in de tuin en op zolder en gekras aan de voordeur en wat er nog allemaal niet te horen is wanneer de heer des huizes er niet is en ik besloot een glas water te halen en het huis eens rond te lopen, kwestie van wat lichten en tuin-phares aan te steken, de deur nog eens op slot te doen etc... Verstijfd van mijn demonen die wel uit mijn hersenen verdreven waren door mijn leuke gedachten maar zich nog in mijn lichaam hadden genesteld. En hierbij wil ik nog eens - bij wijze van wetenschappelijke bijdrage - melden dat hou ouder men wordt, hoe hardnekkiger dat demonen zich vastbijten, in je rechterslaap, je nieren, je knieën, bijvoorbeeld als je nogal wat trappen moet doen.
Waarom had ik ook al weer een man naast me nodig? Hoe stond het in de Knack-eindejaarsbijlage van 1999? “Omdat hij gewoon door zijn hand op me te leggen alles wat onaangenaam is, wegneemt. Ik geloof heilig in handoplegging. Geen wonder dat Jezus een man was.” Carrièregewijs piepjonge mij aan het woord, nog geen kinderen en één man vroeger dan nu en publicaties in onder andere Knack.
Ik ijsbeerde rond van de badkamer naar de keuken. Het was steenkoud in huis, wegens nacht en buiten min vier. Ik trok een oude kamerjas aan, de zijne, en ging mijn atelier binnen, waarop ik wel trots ben op wat er buiten komt maar niet op hoe het er bijligt. Ik rommelde wat in mijn spullen.
Denk leuke gedachten, denk leuke gedachten...
Ik vond allerlei leuke dingen, nam die mee naar de slaapkamer om eens te kijken of ik er iets mee zou kunnen doen. Gewoon maar kijken... verfpotten, een oud tafeltje (kringloop), beelden (kringloop) foto-behang, gehaakte spreien, Ikea leeslampjes etc.
Zes uur later kwam de jongste binnen. Ik hoorde haar plakke-voetjes al op het parket aandribbelen. “Wasebeurtier?” vroeg ze slaapdronken met een net van haar over haar gezicht en vijf poppen en beren in haar armen. Ik had de hele nacht geen oog dichtgedaan maar de slaapkamer die had ik - met een week tijdwinst - omgetoverd tot de niet-conventionele kamer waarover ik nu – vooral! - al ben beginnen fantaseren hoe het zal zijn om er vanavond in te slapen. Maar eerst nog even een dagje werken, vrijdag de dertiende, wees gewaarschuwd: ik heb niet geslapen maar wel een heerlijk vooruitzicht vanavond... (en nog niet helemaal zeker of ik er alleen zal slapen of als manlief eventueel toch nog eens naar huis zal komen of aan een oplader zal geraken om dat dan eventueel te laten weten... Maar veel doet dat er niet toe want ik zal knock-out liggen, dat is zeker.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten