Klaprozen in harmonie

Muziek is een grote liefde van me maar jammer genoeg geen talent.
Ik heb muziekles gevolgd, notenleer en wat prutsen op een instrument, later nog eens opnieuw en na mezelf suf te repeteren, krijg ik een liedje uit een saxofoon of een gitaar maar meer is niet voor mij weggelegd. In tegenstelling tot mijn vader die een plaat oplegt, viool of mandoline grijpt en het stuk in kwestie meespeelt, zonder enige technische kennis van noten. Mijn dochtertje heeft ook geen talent maar veel ambitie. Zij speelt dwarsfluit en als ze na zich suf gerepeteerd te hebben een liedje kent, kan ze het ook op andere instrumenten spelen, wat ik knap vind. Oneindig cool vind ik mensen, ik ken er zo, die een gitaar nemen en daar liedjes bij verzinnen, Muziek en tekst en dat dan nog kunnen performen omdat ze een machtig mooie of sfeervolle stem hebben. Oneindig veel beter dan de rommel die soms op de radio gespeeld wordt. Ik hoor ze graag, die mensen, ook al zijn ze niet commercieel succesvol of gewoon - bewust of onbewust - (nog) niet ontdekt. Ik geniet mateloos van wat ze doen en geef ze een god-status. Het is sterker dan mezelf en het heeft niets te maken met de persoon zelf, het is dat goddelijke talent. 

Eind oktober is er hier in onze dorpskerk altijd een hoogmis van die talenten. Kunst- en Broedermin is de koninklijke fanfare die deze talenten samenbrengt. 

Dit jaar was het thema War and Music. Prachtig programma en onvoorstelbare aankleding met uniformen, zandzakjes en Wereldoorlog I sfeer én met zelfs een plekje voor de allerjongsten die al samenspel-les krijgen. De vier eerstejaars die wel al kunnen spelen maar nog geen samenspel, mochten een gedichtje in datzelfde thema brengen. 

En geloof het of niet, ik mocht mijn steentje bijdragen. Nee, geen triangel. Maar het gedicht dat de kinderen - onder andere mijn dochtertje - brachten, was eentje van mij en om het gedichtlezen wat aan te kleden mocht ik ook de rekwisieten maken. Klaprozen, lest we forget.

Meteen na de voorstelling kreeg ik al de vraag hoe die gemaakt waren dus zet ik het hier voor de geïnteresseerden: 
Ik heb telkens de onderste helft van een ballon gewikkeld in stroken toiletpapier natgemaakt met een mengsel van water met houtlijm. Wanneer alles droog is, lijkt het op papier-maché maar zonder dat het hard is of ooit wordt. De ballonnen kun je eruit halen en de kom die overblijft en dus redelijk soepel is, kun je boetseren in een bloem: een deuk onderaan om het hart van de bloem te vormen en de kelk omkrullen zodat het meer een bloem dan een kom is. Daarna schilder je de bloem, ik deed dat met rode en zwarte acrylverf en daarna vernissen. De 'lintjes' met 'Lest we forget' dienden ook als spiekbriefje voor de strofe van het gedicht dat de kinderen brachten.