zaterdag 28 december 2013
maandag 23 december 2013
Elk kind is een artiest
"Het duurt erg lang voordat men jong wordt," zei
Pablo Picasso en ook {en misschien nog mooier}:
"Elk kind is een artiest, het grote probleem
is er een te blijven wanneer je opgroeit".
De post, de echte ouderwetse tastbare post, beleeft volgens mij deze maand gouden tijden. De collectie ontvangen kerst- en nieuwjaarskaartjes zorgt voor lange, kleurige slingers voor de tuinramen. Misschien wel de hartelijkste versiering van allemaal. Al die goede wensen en sommige zelfs handgemaakt.
Ik geniet van elke stap in dit proces, de kaartjes/brieven/pakjes uit de brievenbus halen, openen, de wensen lezen en herlezen, belevenissen van vrienden en familie van het voorbije jaar en compilaties van foto's bekijken. Bloemenzaad krijgen (elk jaar weer, dank je!) en er een plekje voor inplannen in de tuin of een 'dit-moet-je-lezen'-boek inplannen in de komende avonden. En dan op al die post evenwaardige 'antwoorden' sturen vergezeld van een zelfgemaakte kaartje. Onze wens dit jaar is simpel en collectief bedacht aan de ontbijttafel en voornamelijk geïnspireerd door de jongste haar spetterkunst aan de voorzijde:
We wensen jullie een spitter-spetter-spatter creatief, gezond en lief 2014.
Hierbij de eerste zestien motiefjes van onze unieke nieuwjaarskaarten,
maar de productie is nog steeds aan de gang...
Ik wens jullie allemaal veel postplezier toe en stop hier met schrijven omdat ik het nu verder zal doen op papier, postpapier meer bepaald.
zondag 22 december 2013
Warme, zachte en wollige feestdagen
Vandaag scheen de zon niet. 's Morgens was het nog droog dus besloten we een beetje in de tuin te werken. Toen de eerste druppels vielen, beloofde het dat soort regennamiddag te worden waarop men wacht om kerstversiering boven te halen. Desbetreffende versiering bij ons reikte nog steeds niet verder dan de beschilderde ramen zoals je op de vorige post kon zien dus de invulling in huis drong zich wat op met het grijze weer als achtergrond.
Nood aan warme wolligheid. Dit is meteen ook het thema geworden: warme wol, gevilt en gehaakt. Maar ere wie ere toekomt, het sprookjesachtige karakter van onze kerst- of joelversiering is vooral te danken aan de school van mijn kinderen: De Perreparel. Die school ligt ons op meer dan één manier nauw aan het hart. Ik moet hier verder geen reclame maken want de foto's hieronder spreken voor zich. De voorbije vrijdag was het de Warme Winterrevue op school. We kochten daar deze mooie, zelfgemaakte decoraties van natuurlijke materialen, vilt, wol, takken en sparappels. We hadden zelf ook nog wat spulletjes gemaakt de afgelopen weken en toen de avond viel, was de sfeer er helemaal.
Cellomuziek, kaarsen en warme chocolademelk bij die stemmig tikkende regen tegen de ramen en het lezen in een boek bij de bibliotheeklamp. Geflankeerd door twee boselfjes en een Noors aandoende Nisse.
De langste nacht is voorbij en ik heb nu al weer heimwee naar de herfst en die niet te evenaren donkere zes weken.
Ondertussen koester ik nog wat die van weemoed en melancholie verzwaarde dagen die zich schuilen in die veilige duisternis die we zo toverachtig verlichten en versieren.
Geniet lieve mensen x x x
Nood aan warme wolligheid. Dit is meteen ook het thema geworden: warme wol, gevilt en gehaakt. Maar ere wie ere toekomt, het sprookjesachtige karakter van onze kerst- of joelversiering is vooral te danken aan de school van mijn kinderen: De Perreparel. Die school ligt ons op meer dan één manier nauw aan het hart. Ik moet hier verder geen reclame maken want de foto's hieronder spreken voor zich. De voorbije vrijdag was het de Warme Winterrevue op school. We kochten daar deze mooie, zelfgemaakte decoraties van natuurlijke materialen, vilt, wol, takken en sparappels. We hadden zelf ook nog wat spulletjes gemaakt de afgelopen weken en toen de avond viel, was de sfeer er helemaal.
Cellomuziek, kaarsen en warme chocolademelk bij die stemmig tikkende regen tegen de ramen en het lezen in een boek bij de bibliotheeklamp. Geflankeerd door twee boselfjes en een Noors aandoende Nisse.
De langste nacht is voorbij en ik heb nu al weer heimwee naar de herfst en die niet te evenaren donkere zes weken.
Ondertussen koester ik nog wat die van weemoed en melancholie verzwaarde dagen die zich schuilen in die veilige duisternis die we zo toverachtig verlichten en versieren.
Geniet lieve mensen x x x
zaterdag 21 december 2013
Intiem
Omdat er deze december veel zon is en bijna geen druilerige dagen, zijn we dit jaar minder geneigd dan andere jaren om van ons huis een Victoriaanse muziekdoos te maken met de feestdagen. Normaal gezien wordt de start daarvoor gegeven wanneer de stoomboot aan zijn afvaart naar Spanje begint, als pleister voor het afscheid.
Maar dit jaar stond de voortuin vol madeliefjes en scheen de zon zo fijn dat we een paar dagen intensief in de tuin werkten. Dichter dan dat kwamen we niet bij dennengroen en we hadden er ook geen nood aan.
Maar gisteren - met een bijna genezen dochtertje - dat hoognodig moest geanimeerd worden en verrassend veel energie had, besloten we er toch aan te beginnen. Geen glitter en lichtjes want die zijn zo fake in het mooie licht van die laagstaande winterzon de voorbije dagen.
We namen het bijzonder ecologisch aan. Geen nieuwe aankopen van versiering omdat de lichtjes niet meer werken, de ballen gesneuveld zijn en andere jaarlijks weerkerende kerstrampen en ook geen energieverbruik van meters lichtsnoeren binnen en buiten.
Het enige wat we nodig hadden was één flesje witte plakkaatverf en twee penselen.
Ik ging nog even thee zetten en toen ik terugkwam was het zieke dochtertje al begonnen, ze had de briefing goed begrepen en een 'sneeuwvlokje' geschilderd op het raam.
Het was wel intensief geschilderd en enthousiast en zo... maar aan de buitenkant van het huis zag het eruit alsof we midden in verbouwingen of zo zaten dus hebben we dat met gemengde gevoelens weer moeten afwassen om opnieuw te beginnen.
En hier kom ik met een gouden tip voor jullie: gratis en voor niets, cadeautje van mij aan de mensheid.
Samen schilderen is echt aan te raden voor iedereen. Het is bijzonder intiem, zowel fysiek als mentaal. Het is bijzonder om iemands hand vast te houden en samen lijnen te scheppen. Als die iemand dan linkshandig is en drie dan wordt het helemaal een speciale ervaring.
Kinderen van drie willen vooral de boel opvullen en met grote intensieve bewegingen werken. Grote krullen en lussen met hoekige uithalen.
Ik probeerde mijn dochtertje de basisvormen aan te leren en tegelijk de archetypische kerstsymbolen. Al bij al was het een geslaagde namiddag.
We waren na afloop allebei pompaf, natuurlijk ook een beetje door zes opeenvolgende slapeloze hoest-nachten, en zijn na het bewonderen van ons eigen werk als een blok in slaap gevallen, samen in de zetel tot de duisternis ingevallen was. Toen zagen we ons schilderwerk in een heel ander daglicht. Alhoewel daglicht...
Eigenlijk zou iedereen dat eens moeten proberen, samen schilderen. Met kinderen, met je partner... Ik kan me niet inbeelden dat een namiddagje zo dicht bij elkaar bezig zijn geen effect heeft op je relatie. Wetenschappelijk is het te verklaren door een verhoogde aanmaak van oxytocine, beter bekend als het knuffelhormoon maar wij houden het bij - zoals de voorbijganger zei toen we zelf van op straat een kijkje namen: 'speciaal'.
Het schaduwspel op de muren was een plezante verrassing.
Maar dit jaar stond de voortuin vol madeliefjes en scheen de zon zo fijn dat we een paar dagen intensief in de tuin werkten. Dichter dan dat kwamen we niet bij dennengroen en we hadden er ook geen nood aan.
Maar gisteren - met een bijna genezen dochtertje - dat hoognodig moest geanimeerd worden en verrassend veel energie had, besloten we er toch aan te beginnen. Geen glitter en lichtjes want die zijn zo fake in het mooie licht van die laagstaande winterzon de voorbije dagen.
We namen het bijzonder ecologisch aan. Geen nieuwe aankopen van versiering omdat de lichtjes niet meer werken, de ballen gesneuveld zijn en andere jaarlijks weerkerende kerstrampen en ook geen energieverbruik van meters lichtsnoeren binnen en buiten.
Het enige wat we nodig hadden was één flesje witte plakkaatverf en twee penselen.
Ik ging nog even thee zetten en toen ik terugkwam was het zieke dochtertje al begonnen, ze had de briefing goed begrepen en een 'sneeuwvlokje' geschilderd op het raam.
En hier kom ik met een gouden tip voor jullie: gratis en voor niets, cadeautje van mij aan de mensheid.
Samen schilderen is echt aan te raden voor iedereen. Het is bijzonder intiem, zowel fysiek als mentaal. Het is bijzonder om iemands hand vast te houden en samen lijnen te scheppen. Als die iemand dan linkshandig is en drie dan wordt het helemaal een speciale ervaring.
Kinderen van drie willen vooral de boel opvullen en met grote intensieve bewegingen werken. Grote krullen en lussen met hoekige uithalen.
Ik probeerde mijn dochtertje de basisvormen aan te leren en tegelijk de archetypische kerstsymbolen. Al bij al was het een geslaagde namiddag.
We waren na afloop allebei pompaf, natuurlijk ook een beetje door zes opeenvolgende slapeloze hoest-nachten, en zijn na het bewonderen van ons eigen werk als een blok in slaap gevallen, samen in de zetel tot de duisternis ingevallen was. Toen zagen we ons schilderwerk in een heel ander daglicht. Alhoewel daglicht...
Eigenlijk zou iedereen dat eens moeten proberen, samen schilderen. Met kinderen, met je partner... Ik kan me niet inbeelden dat een namiddagje zo dicht bij elkaar bezig zijn geen effect heeft op je relatie. Wetenschappelijk is het te verklaren door een verhoogde aanmaak van oxytocine, beter bekend als het knuffelhormoon maar wij houden het bij - zoals de voorbijganger zei toen we zelf van op straat een kijkje namen: 'speciaal'.
Het schaduwspel op de muren was een plezante verrassing.
donderdag 19 december 2013
Over vogeltjes en een ziek dochtertje
We zijn al een tijdje voorbij de feestdag van een andere heilige die ik ook wel sympathiek vind - om in de sfeer van de vorige post te blijven - namelijk Sint Fransiscus. 4 Oktober is nu beter bekend als werelddierendag maar dat is natuurlijk uit die naamdag voortgekomen. Op dagen zoals vandaag waarop het kouder wordt en vroeger donker en de wormen vastgevroren zitten in de grond en de bessen aan de struiken, vind ik het passender - meer passend dan op 4 oktober - om Sint-Fransiscus te vieren en net als hij onze appels en brood te delen met die wonderlijke kleine wezentjes die zo vrolijk voor ons blijven zingen ook al brengen we hun hele wereld zo genadeloos om zeep.
Omdat de jongste ziek is en liefst de hele dag wil slapen, had ik haar in een grote, rieten stoel voor het raam in de zon gezet. Aan de andere kant van het raam, waar het behoorlijk frisser was, installeerde ik, eerst tot haar vermaak en later tot dat van de gevleugelde vriendjes een vogelvoederstation. Toen ik klaar was en de vogeltjes begonnen aan hun feestmaal, sliep ze al. Maar ze droomde - onder invloed van allerlei reacties tussen ziektekiemen en daartegen strijdende medicijnen, een tekort aan slaap en teveel aan te verwerken materiaal - luidop: "Volels heef geen bestek in twestorant" en andere bezorgdheden inzake de voleltjes en zichzelf "Ik ben mijn schaartje kwijt", gevolgd door een heel arsenaal van klagende geluiden in haar slaap.
Maar het vogelrestaurant "The Early Bird" of de "Vroege vogel" blijkt alvast een succes. Althans van die kant nog geen klagende geluiden gehoord.
Omdat de jongste ziek is en liefst de hele dag wil slapen, had ik haar in een grote, rieten stoel voor het raam in de zon gezet. Aan de andere kant van het raam, waar het behoorlijk frisser was, installeerde ik, eerst tot haar vermaak en later tot dat van de gevleugelde vriendjes een vogelvoederstation. Toen ik klaar was en de vogeltjes begonnen aan hun feestmaal, sliep ze al. Maar ze droomde - onder invloed van allerlei reacties tussen ziektekiemen en daartegen strijdende medicijnen, een tekort aan slaap en teveel aan te verwerken materiaal - luidop: "Volels heef geen bestek in twestorant" en andere bezorgdheden inzake de voleltjes en zichzelf "Ik ben mijn schaartje kwijt", gevolgd door een heel arsenaal van klagende geluiden in haar slaap.
Maar het vogelrestaurant "The Early Bird" of de "Vroege vogel" blijkt alvast een succes. Althans van die kant nog geen klagende geluiden gehoord.
zaterdag 7 december 2013
Het mooiste feest van het jaar.
Sinterklaas.
Zonder twijfel mijn lievelingsfeest. Vandaar dat onze Sinterklaas-versiering onze Kerstdecoratie ver overtreft.
De drie beschilderde koffers, elk met hun naam en geboortedatum dienen nu als speelgoedkoffer maar later als koffer om kindertijdherinneringen in op te bergen.
Die koffers en de brieven waren duidelijk het hoogtepunt.
Zonder twijfel mijn lievelingsfeest. Vandaar dat onze Sinterklaas-versiering onze Kerstdecoratie ver overtreft.
Mijn lievelingsheilige ook en nu lees ik dat Sinterklaas geen echte heilige meer is maar een pretheilige. Een PRETHEILIGE!? Dat betekent, zo lees ik, dat iedereen hem mag vieren, ook niet-katholieken maar dat hij geen officiële katholieke heilige meer is. Ik vind het een nogal oneerbiedige naam voor zo'n innemend personage. Verbeter me als ik het mis heb maar ik vertel slechts wat ik gelezen heb.*
Buiten is het echt Sinterklaasweer. Alle vasthoudende blaadjes zijn in een nacht van de bomen gewaaid. En we worden wakker in de winter. We zien het eerst nog niet want het is stikdonker wanneer we opstaan aangezien een kinderkoor ons wakker zingt om halfzes in de nacht.
Sinterklaas is geweest!
Inderdaad, gisterenavond tijdens zijn statiebezoek. 't Was de echte want hij wist alles over onze kinderen en had ze gisteren op school ook gezien en gesproken. Hij wist begot meer dan wij over onze kinderen.
't Was echt magisch zoals een Sinterklaasfeest moet zijn.
Ondanks dat onze jongste de drie uur wachten op de Sint had ingevuld met repeteren, dansen en zingen was ze om acht uur ofwel moe ofwel verschrikkelijk bedeesd maar "Sinterklaasje, bonne bonne bonne" was het enige wat er nog uitkwam in samenzang met grote broer en zus. Goed genoeg voor een pop, haar droomgeschenk. Dit was waarlijk de echte Sint.
Sinterklaas is geweest!
Inderdaad, gisterenavond tijdens zijn statiebezoek. 't Was de echte want hij wist alles over onze kinderen en had ze gisteren op school ook gezien en gesproken. Hij wist begot meer dan wij over onze kinderen.
't Was echt magisch zoals een Sinterklaasfeest moet zijn.
Ondanks dat onze jongste de drie uur wachten op de Sint had ingevuld met repeteren, dansen en zingen was ze om acht uur ofwel moe ofwel verschrikkelijk bedeesd maar "Sinterklaasje, bonne bonne bonne" was het enige wat er nog uitkwam in samenzang met grote broer en zus. Goed genoeg voor een pop, haar droomgeschenk. Dit was waarlijk de echte Sint.
En vannacht, zoals de Sint ons al beloofde gisterenavond, was hij dan nog eens teruggekomen voor het echte werk. De Zwarte Pieten hadden zich moeten haasten getuigde de zak die ze nog half gevuld met Sintlekkers op de terugweg hadden laten liggen. Maar de traditionele brieven waren er en de even traditionele kousen en warme pyjama's voor de winter. Pepernoten, mandarijntjes, chocolade en letterkoekjes, gezelschapsspelletjes en boeken. Naaispulletjes voor grote zus. Handgemaakte poppenkleertjes voor kleine zus (precies passend voor het popje dat hij gisteren al bracht, magie?) en boeken en strips voor grote broer.
De drie beschilderde koffers, elk met hun naam en geboortedatum dienen nu als speelgoedkoffer maar later als koffer om kindertijdherinneringen in op te bergen.
Die koffers en de brieven waren duidelijk het hoogtepunt.
Het cadeau: elk een koffer met respectievelijk: naaispullen, handgemaakte poppenkleertjes, boeken en strips...
En dan voor mij** het mooie compliment van mijn oudste dochter (9) tegen de jongste (3):
"Sinterklaas kan misschien wel mooie dingen maken maar jammer genoeg niet voor alle kindjes; die moeten dan spullen krijgen uit de winkel in plastiek en met batterijen."
<object classid="clsid:d27cdb6e-ae6d-11cf-96b8-444553540000" codebase="http://download.macromedia.com/pub/shockwave/cabs/flash/swflash.cab#version=10,0,0,0" width="580" height="360" id="Widget" align="middle"><param name="allowScriptAccess" value="sameDomain" /><param name="allowFullScreen" value="true" /><param name="wmode" value="transparent" /><param name="movie" value="http://www.albelli.nl/Flash/Widget.swf" /><param name="flashvars" value="InitURL=http://www.albelli.nl/Handlers/AlbumFlashXml.ashx?wid=b258511a-9f71-4529-859a-aca6bc406987&WID=b258511a-9f71-4529-859a-aca6bc406987&showmenubar=true&showrating=true&showbuttonbuy=false&showbuttonshare=true&showabuse=true&showcreatenew=true&shareurl=undefined" /><param name="quality" value="high" /><param name="bgcolor" value="#eeeeee" /><embed src="http://www.albelli.nl/Flash/Widget.swf" quality="high" bgcolor="#eeeeee" name="Widget" align="middle"allowScriptAccess="sameDomain" allowFullScreen="true" type="application/x-shockwave-flash"pluginspage="http://www.adobe.com/go/getflashplayer"wmode="transparent"flashvars="InitURL=http://www.albelli.nl/Handlers/AlbumFlashXml.ashx?wid=b258511a-9f71-4529-859a-aca6bc406987&WID=b258511a-9f71-4529-859a-aca6bc406987&showmenubar=true&showrating=true&showbuttonbuy=false&showbuttonshare=true&showabuse=true&showcreatenew=true&shareurl=undefined" width="580" height="360" /></object>
*In een boekje dat niet echt een bronvermelding waard is, zelfs amper het woord 'boek' waard is.
**Ik deed een beetje interimwerk in de werkplaats van de Sint.
Abonneren op:
Posts (Atom)