Intiem

Omdat er deze december veel zon is en bijna geen druilerige dagen, zijn we dit jaar minder geneigd dan andere jaren om van ons huis een Victoriaanse muziekdoos te maken met de feestdagen. Normaal gezien wordt de start daarvoor gegeven wanneer de stoomboot aan zijn afvaart naar Spanje begint, als pleister voor het afscheid.
Maar dit jaar stond de voortuin vol madeliefjes en scheen de zon zo fijn dat we een paar dagen intensief in de tuin werkten. Dichter dan dat kwamen we niet bij dennengroen en we hadden er ook geen nood aan.

Maar gisteren - met een bijna genezen dochtertje - dat hoognodig moest geanimeerd worden en verrassend veel energie had, besloten we er toch aan te beginnen. Geen glitter en lichtjes want die zijn zo fake in het mooie licht van die laagstaande winterzon de voorbije dagen.
We namen het bijzonder ecologisch aan. Geen nieuwe aankopen van versiering omdat de lichtjes niet meer werken, de ballen gesneuveld zijn en andere jaarlijks weerkerende kerstrampen en ook geen energieverbruik van meters lichtsnoeren binnen en buiten.

Het enige wat we nodig hadden was één flesje witte plakkaatverf en twee penselen.

Ik ging nog even thee zetten en toen ik terugkwam was het zieke dochtertje al begonnen, ze had de briefing goed begrepen en een 'sneeuwvlokje' geschilderd op het raam.

Het was wel intensief geschilderd en enthousiast en zo... maar aan de buitenkant van het huis zag het eruit alsof we midden in verbouwingen of zo zaten dus hebben we dat met gemengde gevoelens weer moeten afwassen om opnieuw te beginnen.

En hier kom ik met een gouden tip voor jullie: gratis en voor niets, cadeautje van mij aan de mensheid.
Samen schilderen is echt aan te raden voor iedereen. Het is bijzonder intiem, zowel fysiek als mentaal. Het is bijzonder om iemands hand vast te houden en samen lijnen te scheppen. Als die iemand dan linkshandig is en drie dan wordt het helemaal een speciale ervaring.
Kinderen van drie willen vooral de boel opvullen en met grote intensieve bewegingen werken. Grote krullen en lussen met hoekige uithalen.

Ik probeerde mijn dochtertje de basisvormen aan te leren en tegelijk de archetypische kerstsymbolen. Al bij al was het een geslaagde namiddag.

We waren na afloop allebei pompaf, natuurlijk ook een beetje door zes opeenvolgende slapeloze hoest-nachten, en zijn na het bewonderen van ons eigen werk als een blok in slaap gevallen, samen in de zetel tot de duisternis ingevallen was. Toen zagen we ons schilderwerk in een heel ander daglicht. Alhoewel daglicht...

Eigenlijk zou iedereen dat eens moeten proberen, samen schilderen. Met kinderen, met je partner...  Ik kan me niet inbeelden dat een namiddagje zo dicht bij elkaar bezig zijn geen effect heeft op je relatie. Wetenschappelijk is het te verklaren door een verhoogde aanmaak van oxytocine, beter bekend als het knuffelhormoon maar wij houden het bij - zoals de voorbijganger zei toen we zelf van op straat een kijkje namen:  'speciaal'. 

 Het schaduwspel op de muren was een plezante verrassing.