Over vogeltjes en een ziek dochtertje

We zijn al een tijdje voorbij de feestdag van een andere heilige die ik ook wel sympathiek vind - om in de sfeer van de vorige post te blijven - namelijk Sint Fransiscus. 4 Oktober is nu beter bekend als werelddierendag maar dat is natuurlijk uit die naamdag voortgekomen. Op dagen zoals vandaag waarop het kouder wordt en vroeger donker en de wormen vastgevroren zitten in de grond en de bessen aan de struiken, vind ik het passender - meer passend dan op 4 oktober - om Sint-Fransiscus te vieren en net als hij onze appels en brood te delen met die wonderlijke kleine wezentjes die zo vrolijk voor ons blijven zingen ook al brengen we hun hele wereld zo genadeloos om zeep.


Omdat de jongste ziek is en liefst de hele dag wil slapen, had ik haar in een grote, rieten stoel voor het raam in de zon gezet. Aan de andere kant van het raam, waar het behoorlijk frisser was, installeerde ik, eerst tot haar vermaak en later tot dat van de gevleugelde vriendjes een vogelvoederstation. Toen ik klaar was en de vogeltjes begonnen aan hun feestmaal, sliep ze al. Maar ze droomde - onder invloed van allerlei reacties tussen ziektekiemen en daartegen strijdende medicijnen, een tekort aan slaap en teveel aan te verwerken materiaal - luidop: "Volels heef geen bestek in twestorant" en andere bezorgdheden inzake de voleltjes en zichzelf "Ik ben mijn schaartje kwijt", gevolgd door een heel arsenaal van klagende geluiden in haar slaap.



Maar het vogelrestaurant "The Early Bird" of de "Vroege vogel" blijkt alvast een succes. Althans van die kant nog geen klagende geluiden gehoord.