Maansverduistering

Als nieuw geboren,

komt ze blozend tevoorschijn,

umbra natale.

Nachtelijk wachten op de maansverduistering. Inspirerend moment. Ik spendeer het met brieven schrijven aan wie me dierbaar is en naast de maan ook een vleermuis observeren, aangetrokken door de vele kleine insecten die rond mij en het kaarslicht cirkelen.

Een hemelse avond.

Als een geboorte

komt ze hier weer te voorschijn,

de blozende maan.

Pi

kleinste nestje ooit,

één eendje uitgekomen,

maar zo lief als tien!

Eindelijk is het Mathilde gelukt. Ze heeft een pul! En wat voor een pulletje! We weten nog niet of het een woerd of een eendje is maar zie die pientere oogjes en die bolle wangen en die splinternieuwe zwemvliesjes.
Ik stel u voor: Pi! een dag oud op deze foto.

Maar ik hou mijn hart wat vast want er is weer een Grieks drama in de maak in het hoenderren; Mathilde wil niet geloven dat er maar één pulletje is, na vierentwintig dagen broeden op een heel nest eieren. Normaal gezien komen alle pulletjes uit binnen de vierentwintig uur. Dus blijft ze zitten op het nest. Alleen om snel, snel, snel iets te eten en een snel-badje te nemen verlaat ze het nestje en rent dan rond als een, tja, als een kip zonder kop. Pi die volgt zijn moeder als een, tja, als een pas uit het ei gekomen eendje. Arm pulletje, veel te snel moet hij al meerennen en zelfs meezwemmen. Ze liet in haar haast Pi die dapper op de woeste golven meedeinde tijdens Mathilde haar druk, druk, druk badmoment, achter in het vijvertje waar hij alleen niet meer uit raakte. Ik heb er hem moeten uithalen omdat Mathilde alweer druk aan het broeden was op de overgebleven eieren. Zijn bloedstollend gepiep zette de hele tuin op stelten maar zij kwam niet kijken.
Ik merk dat Mathilde bijzonder lomp is met Pi, ze trapt met haar reuze-zwemvliezen bovenop hem en duwt hem het nest uit wanneer ze voor de zoveelste keer met haar snavel de strootjes en veertjes weer dichttrekt over de andere eieren die ze warm wil houden.
Arme Pi, hopelijk red je het in deze harde wereld, maar ik ben alvast heel blij dat je er bent.

Rosalie

glimlach op vier hoefjes,
een roze wolk uitgepakt
op 'n meisjesfeestje.

Groot was de verrassing toen uit het grootste pak op het feestje van ons zesjarig dochtertje een roze biggetje kwam. Nu ja, zeg maar big! Totaal onvoorbereid ook. We hebben een varkensstalletje in de tuin maar tot zover onze voorzieningen. Laat staan onze kennis om dat diertje te geven wat het nodig heeft of te zien als en of het iets nodig heeft.

Ja, ik heb ook Charlotte's Web gezien. En zo'n klein varkentje is om op te eten. Let wel: ik bedoel dit FIGUURLIJK!*

Dus alle begrip dat iemand dat een super-cadeau vindt. Maar één ding is zeker: Rosalie kan niet blijven bij ons.

Ze zal in augustus al een dikke honderdtwintig kilo wegen en kan dan zelf op eigen kracht niet meer uit haar stalletje. Onze tuin is niet voorzien op zo'n zot geweld, andere dieren gaan niet goed samen met een varken, de kinderen zijn bang van een varken, varkens zijn ook niet zo'n goeie combinatie met heel kleine kindjes, een varkentje onderhouden is verschrikkelijk intensief, kostelijk ook. Of ze wordt vijfendertig jaar en ik verzorg haar dus tot ik hoogbejaard ben, of ze moet geslacht worden, een alternatief dat ik al helemaal niet zie zitten, etc etc... Dus, slecht idee... eigenlijk...

De eerste dag gaf mijn teergeliefde het beestje drie keer op vaste tijdstippen eten maar dan was het mijn beurt want de werkweek was begonnen. Ik nam mezelf voor geen oogcontact te maken. Maar dan uiteindelijk gebeurde het. 't was zoals in een film. Behalve de doordringende mestgeur en het gezoem van kolonies vliegen die op voorgaande afkwamen, was het eigenlijk wel romantisch. Rosalie keek in mijn ogen en glimlachte. Echt. Varkentjes glimlachen, dat is geen digitale manipulatie noch in de film, noch op mijn foto's.

Ik was niet meer bij haar weg te slaan. Met de baby op de arm ging ik bijna constant op korte bezoekjes naar Rosalie en Rosalie vond het gezellig, merkte ik.

's Avonds deed ik nog meer opzoekwerk over varkens, las dat ze intelligent zijn en van gezelschap houden. Ineens was Rosalie 'menselijker' dan welk roze varkentje in welke film dan ook.

Ik wil hier niet pleiten voor vegetarisme maar ik ben toch blij dat ik ze niet eet.

De cadeau-gevers zijn er uiteindelijk na een paar dagen op vraag van ons - met wat gemor - weer omgekomen en geloof me, ik had tranen in mijn ogen toen ik Rosalie zag verdwijnen in die kleine camionette. Tegen beter weten in: het ga je goed, lieve Rosalie.

 (*iedereen die me kent, weet dat er voor mij geen diertjes moeten sterven om te eten en zeker geen baby-diertjes.)