een roze wolk uitgepakt
op 'n meisjesfeestje.
Groot was de verrassing toen uit het grootste pak op het feestje van ons zesjarig dochtertje een roze biggetje kwam. Nu ja, zeg maar big! Totaal onvoorbereid ook. We hebben een varkensstalletje in de tuin maar tot zover onze voorzieningen. Laat staan onze kennis om dat diertje te geven wat het nodig heeft of te zien als en of het iets nodig heeft.
Ja, ik heb ook Charlotte's Web gezien. En zo'n klein varkentje is om op te eten. Let wel: ik bedoel dit FIGUURLIJK!*
Dus alle begrip dat iemand dat een super-cadeau vindt. Maar één ding is zeker: Rosalie kan niet blijven bij ons.
Ze zal in augustus al een dikke honderdtwintig kilo wegen en kan dan zelf op eigen kracht niet meer uit haar stalletje. Onze tuin is niet voorzien op zo'n zot geweld, andere dieren gaan niet goed samen met een varken, de kinderen zijn bang van een varken, varkens zijn ook niet zo'n goeie combinatie met heel kleine kindjes, een varkentje onderhouden is verschrikkelijk intensief, kostelijk ook. Of ze wordt vijfendertig jaar en ik verzorg haar dus tot ik hoogbejaard ben, of ze moet geslacht worden, een alternatief dat ik al helemaal niet zie zitten, etc etc... Dus, slecht idee... eigenlijk...
De eerste dag gaf mijn teergeliefde het beestje drie keer op vaste tijdstippen eten maar dan was het mijn beurt want de werkweek was begonnen. Ik nam mezelf voor geen oogcontact te maken. Maar dan uiteindelijk gebeurde het. 't was zoals in een film. Behalve de doordringende mestgeur en het gezoem van kolonies vliegen die op voorgaande afkwamen, was het eigenlijk wel romantisch. Rosalie keek in mijn ogen en glimlachte. Echt. Varkentjes glimlachen, dat is geen digitale manipulatie noch in de film, noch op mijn foto's.
Ik was niet meer bij haar weg te slaan. Met de baby op de arm ging ik bijna constant op korte bezoekjes naar Rosalie en Rosalie vond het gezellig, merkte ik.
's Avonds deed ik nog meer opzoekwerk over varkens, las dat ze intelligent zijn en van gezelschap houden. Ineens was Rosalie 'menselijker' dan welk roze varkentje in welke film dan ook.
Ik wil hier niet pleiten voor vegetarisme maar ik ben toch blij dat ik ze niet eet.
De cadeau-gevers zijn er uiteindelijk na een paar dagen op vraag van ons - met wat gemor - weer omgekomen en geloof me, ik had tranen in mijn ogen toen ik Rosalie zag verdwijnen in die kleine camionette. Tegen beter weten in: het ga je goed, lieve Rosalie.
(*iedereen die me kent, weet dat er voor mij geen diertjes moeten sterven om te eten en zeker geen baby-diertjes.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten