Een gebrek

Ik begrijp dat het leerplan voor scholen opstellen geen eenvoudige taak is in deze tijd. Kinderen moeten halve techneuten worden om met alle gadgets en communicatiemiddelen om te kunnen deze dagen. Ik kon toen ik tien was amper een rekenmachine aanzetten. Als ik onze kinderen zie muziek en films opnemen, spelletjes op de computer spelen, soit, je begrijpt wat ik bedoel, iedereen kent het fenomeen wel.

Aan de andere kant, ik kon toen ik tien was wel een knoop aannaaien, een knoopsgat maken (een echt), een muts breien en merklappen maken. Dat was een vak op school, handwerk. Dat wordt niet meer gegeven. Het is niet meer nodig. Nu hebben we daar kindjes in derde wereldlanden voor.

Toch vind ik het een gemis. Ik gaf vorig jaar een workshop op een school waarbij de kinderen een lusje aan een doek moesten naaien. Ik zeg u: een lusje aan een doek. Geen enkel kind slaagde daarin. Geen enkel kind! Ook geen creatief uitzonderingetje. Ze waren negen jaar. Tweeëndertig keer - precies zoveel als er kindjes waren, toonde ik het voor. Ze konden nog niet op een veilige manier de naald door de stof halen op het einde. Het was een fysiek probleem. Fijne motoriek? Handigheid? Plumarexie?

Op die leeftijd naaide ik aan alle jassen en alle keukenhanddoeken niet alleen lusjes maar eveneens naamlintjes, wat zeg ik? Ik borduurde er namen op en ik kon zelfs de zomen inleggen als die los waren.

Je mag me ouderwets noemen, maar ik vind 'zo'n simpele dingen niet kunnen' een gebrek. Niet meer of minder dan dyslexie om maar één te noemen.

Dus... omdat het op school niet meer gegeven wordt, doen we het in Villa Liervinck.

Vandaag de feston-steek of de knoopsgat-steek. Niet alleen voor mijn nageslacht maar voor iedereen die er wat van kan leren.

In het groot is dat een rand aan een deken/zakdoek/sprei/breiwerk/rugzak/viltwerk.
In het klein is dat een steekje waarmee je een knoopsgat omzoomt. In goedkoop confectiewerk wordt dat tegenwoordig ook gedaan met een steek die je daarvoor absoluut niet gebruikt, soit, ik heb al genoeg geëmmerd.

Een belangrijke steek dus maar ook een mooie en eigenlijk heel eenvoudige.
Hierbij de zeer summiere maar niettemin volledige handleiding:

Mijn zevenjarige dochter was er snel mee weg en zij wou het meteen aanleren aan mijn tweejarige.

Ondanks dat we zoonlief enorm missen tijdens deze langer-dan-ooit-week, werd het toch nog een gezellig namiddagje onder de meisjes.


Hierbij de sfeerbeelden en misschien nog belangrijker: de resultaten. Je herkent duidelijk de festonsteek rond het hoofdkussen van het poppebedje en als lakenrandje. De andere naaiwerkjes zijn vrije interpretaties op het naaldwerk-thema maar die heb ik erbij gezet voor de gezelligheid en die steken komen later ook nog aan bod. We moeten niet voor lopen op de feiten. Alhoewel kruisjessteek en rijgsteek wel al goed lukken.