Doe wat je graag doet en Mozart was ook geen natuurtalent.

Op het web las ik ergens iets bijzonder inspirerend. De auteur was Paul Graham. Kort samengevat zegt Graham: Zorg er voor dat je "altijd oplevert". "Doe je dagtaak met overgave. Produceer het voorwerp van je passie in de avonduren. Blijf niet bij de pakken zitten omdat het niet lukt. Als je niet oplevert, noch in je noodzakelijke beroep, noch in je passie, dan zal je nooit weten of de job je nu eigenlijk écht niet ligt en of je passie écht je roeping is." 

Ik wil die grote denker van hierboven op mijn beurt linken aan een tweede grote denker: Malcolm Gladwell. Internationale bestseller-auteur van onder andere het boek Outliers, the story of success. Het is een verfrissende gedachte te 'weten' dat talent niet bestaat maar wel een passie hebben voor iets. Volgens Malcolm Gladwell kan iedereen alles bereiken als men er de passie - en het daarmee samengaand doorzettingsvermogen voor heeft. In de 10.000 Hour - rule legt hij uit dat iedereen die tienduizend uur oefent op wat dan ook, altijd topprestaties bereikt. Vanaf het moment dat de tienduizend uren zijn overschreden, ben je een professional.

De vader van W.A. Mozart wist dit al. Michael Howe illustreerde dat in zijn boek Genius Explained. Ik her/ver-taal een stukje: "De eerste stukken van Mozart waren niet bijzonder, ze zijn waarschijnlijk geschreven door zijn vader. Veel van zijn kindertijd-composities zijn niet meer dan collages van het werk van andere componisten. Het vroegste werk dat echt volledig aan Mozart toegeschreven is en gezien wordt als een meesterwerk is (n°9, K.271) Het is gecomponeerd toen Mozart eenentwintig was, hij was toen al tien jaar concertos aan het schrijven. En tien jaar is de tijd die je nodig hebt om aan 10.000 uren training te geraken wanneer je er intensief mee bezig bent."
Al deze ideeën of theorieën motiveren me om te blijven prutsen in de marge. Of het nu schrijven is of schilderen, tuinieren of restaureren, tekenen of kinderen entertainen... Geen enkele letter, geen penseelstreek, woord of schets is verloren. Ze dragen bij aan de tienduizend uur. Het niet-publiceerbare meegerekend. Want oefening baart kunst. Het doet me denken aan de stokoude Japanse raku-pottenbakker die in één minuut de meest sierlijke keramiek kon draaien. Toen een journalist hem vroeg waarom hij zoveel geld vroeg voor een vaasje waar hij maar één minuut aan had gewerkt, antwoordde de raku-pottenbakker: "één minuut en zestig jaar".

Bij mensen die één passie hebben, is het gemakkelijker om ervoor te gaan maar ik zou niet willen ruilen want ook al is de kans om voor alle vier of vijf passies aan 10.000 uur te geraken onmeetbaar klein, ik zou niet kunnen zonder de afwisseling van fysieke en geestelijke inspanning, van creëren met mijn handen en zwoegen op een idee, van wroeten in de klei en bedenken van een verhaalwending. En net doordat ik niet wil kiezen, blijft het voorlopig "prutsen in de marge" zoals de titel van deze blog verklapt. Voorlopig. De grootste passie zal uiteindelijk wel bovendrijven.

Ik zou hier zelf na al die denkers ook nog een bescheiden toevoeging willen doen - wat zou anders het nut van dit stukje zijn?

Bij jonge kinderen kun je elk spel dat ze spelen aanzien als aanzet van de tienduizend uren. Veel 'grote talenten' bleken als kind - achteraf gezien - al blijk te hebben gegeven in hun spel van waar ze later goed in geworden zijn. Dat is geen toeval. Spelen is een uiting van een passie. Een ontspannende inspanning. Het anonieme citaat: We stoppen niet met spelen omdat we oud worden, we worden oud omdat we stoppen met spelen, toont aan dat we onze jeugd - ’t is te zeggen: de periode waarin we ons ontwikkelen - kunnen rekken door te blijven spelen. En er is de hoopgevende gedachte dat je na 10.000 uren topprestaties bereikt.

Geen enkel excuus om niet te doen wat je graag wil doen.