De ideale handtas

Een behoorlijk vrouwelijke accessoire, ondanks de vele pogingen om mannelijke varianten op de markt te brengen; de handtas.

Al jaren zoek ik het ideale model en nog nooit gevonden.  Ze hebben nooit alles wat ik verwacht van een tas.

Wat ik precies verwacht?

-          Aparte vakjes om mijn spullen op te bergen en vooral terug te vinden.

-          Zakje voor kleingeld want portemonnees dat heb ik niet.

-          Schouderriem (Ik hou niet van die onhandige korte handvaten die je de hele avond in je hand moet dragen.)

-          Plaats voor pennen (!) en papier

-          Minstens 2 boeken en een schriftje moeten erin kunnen;

-          3 luiers en ververs-doekjes

-          Ruimte voor mijn portefeuille, sleutels...
-      Vegetarisch alternatief maar niet oubollig.

En omdat ik dat nergens vond, maakte ik mezelf eentje van superstevig canvas.

Baltsende uilen en wc-papier-rolletjes

Toen we hier bijna twee jaar geleden kwamen wonen, lag ik de dag van de verhuis, hoogzwanger (bevalling: twee dagen na de verhuis) in een tuinzetel in onze kale woonkamer.
Alle meubels stonden nog in de garage. Het was pikdonker, we hadden maar één lichtpeertje dat al brandde en het was behoorlijk koud buiten. Er was nog niets aangesloten (geen radio, geen tv, geen internet) en we waren ook nog eens te moe om een woord te zeggen.
We waren zo moe dat we zelfs geen zin hadden om naar boven te gaan met een zaklantaarn om lakens en een matras te zoeken om te kunnen slapen.

Maar toen zagen we opeens voor het eerst één van onze buren. Bij het licht van de straatlantaarn. Hij zat boven op de verlichtingspaal, onbeschaamd naar binnen te kijken.
(De gordijnen hingen ook nog niet op. Tiens, nog altijd niet...)

Ik keek recht in zijn ogen en hij knipperde praktisch niet. Zijn naam: Strix Aluco, bosuil voor de vrienden.

Achter ons huis ligt een poel en daar hangen nestkasten waar bosuilen broeden. Dat wisten we pas later.
Op dat moment leek het een toverachtige bode die een boodschap uit Hogwarts bracht.
We waren meteen vol energie: mijn lief zocht zijn fotomateriaal.
(We vonden in die dagen niets maar zijn fototoestel wonderbaarlijk wel op dat moment.)
Trappen op om op een hoger verdiep dichter bij de uil te geraken.
De foto's waren niet echt van goede kwaliteit:

(zoals je ziet, zit hij hier nog naar beneden te staren naar het enige verlichte raam van ons huis.)


maar het was wel een bijzonder moment, die eerste nacht in ons nieuwe huis.
Ondertussen hebben we de uilenkenner van de streek Dries Van Nieuwenhuyse ontmoet (de man die de broedkastjes ophangt bij de poel en af en toe een lezing geeft en die vertelde ons naast het feit dat de uil op onze foto een bosuil was, ook nog allerlei andere wetenswaardigheden over deze sprookjesachtige buur.)

En nu vanavond is er een uilenwandeling want rond deze tijd zijn de kerkuilen aan het baltsen. En steenuilen ook blijkbaar. Dries, die alles over uilen weet, begeleidt de wandeling.

Mijn liefs fototoestel ligt klaar. Ik blijf thuis met de kinderen, het is te laat voor hen, die wandeling. Maar we houden een uilendagje. En als ode aan de uilen maken wij van wc-papierrolletjes een uilenfamilie.
(Omdat we graag dingen maken en om ons huis nog wat voller te zetten.)

(een deukje bovenaan in het wc-papier-kartonnetje en je bent bij wijze van spreken klaar!
voor de geïnteresseerden: bekleden met dun laagje wc-papier met houtlijm en beschilderen)

Prettige Dikke Truiendag

Iedereen hier draagt vandaag een dikke (zelfgebreide) trui behalve het lief die het loonslaaf-uniform moet dragen.

En omdat een trui breien of haken op één dag mij niet lukt heb ik het melkkrukje van mijn dochtertje een nieuw jasje (truitje?) gegeven. (Zoals je ziet, ben ik twee avonden geleden begonnen en kreeg het een beetje een Valentijn touch.)

Verwarming wat lager, dikke trui aan. Was plooien om warm te krijgen. (Ja, die ligt er nog steeds en groeit ongenadig bij.)
Maar de zon schijnt en dat doet ook veel aan het gemoed. Sneeuwklokjes staan in bloei en misschien moet ik wel heel snel de tuinmeubels die de kinderen op de bevroren vijver hebben gezet weghalen voor ik ze moet dreggen...

Valentijn en alle mannen pantoffelhelden.

in deze kou, een warm valentijncadeautje voor mijn lief:

Het zijn misschien niet echt 'mannelijke kleuren' maar de wol is zeer robuust en zalig warm. En niet onbelangrijk: deze pantoffels zijn opvouwbaar, je kan ze in je binnenzak meenemen. Als iedereen dat nu eens zou doen, dan moet er heel wat minder gepoetst worden in de toekomst.

Vrouwen meer tijd om sloffen te haken en alle mannen pantoffelhelden!

Ziehier de mijne* (kladversie voor de zijne)
(*pantoffels bedoel ik, mijn pantoffelheld ligt op dit ochtendlijk uur nog in bed.);

Handleiding:

- Je haakt twee grote vierkanten en vier kleintjes (1/4 van het grote vierkant) en je bent bij wijze van spreken klaar.

- Wanneer je naar de foto's kijkt, zie je hoe je die vierkanten in elkaar moet zetten.

- Het duurt één romantische komedie om ze te haken.

- Ze zitten onwaarschijnlijk comfortabel en ze zijn fantastisch warm.

- Wasbaar op 40 graden (check de wol die je gebruikt)


Design: Oma Germaine Goetgeluck (1906-1999)

Verhaalkeien

 of
Hoe bereid je workshops voor met drie kinderen om je heen
(en een mount Everest was die geplooid moet worden?)

Een meevaller is alvast dat het workshops betreffen voor de leeftijdsgroep waar twee van mijn eigen kinderen toe behoren.
Terwijl ik de hersendodende activiteit ‘was plooien’ uitvoer, een werk dat meestal gepaard gaat met triviale gedachten, probeer ik in mijn hoofd een scenario voor een workshop "verhaalopbouw" te bedenken. Ondertussen ligt de woonkamer bezaaid met gezelschapsspellen, ingewikkelde met opdrachtkaarten en decimale dobbelstenen, pionnen, neppionnen en karakterkaarten. De twee oudsten (7j en 9j) zijn dus helemaal 'in' gezelschapsspellen en hoe magischer de bijhorende stukken en kaarten, hoe populairder het spel. Ze vinden ondertussen ook nog spelregels uit terwijl ze spelen en het valt me op dat fantasie en rollenspel essentieel zijn.

1 + 1 = 2 bedenk ik - ik verwittigde je al dat huishoudelijke werken (bij mij) gepaard gaan met triviale gedachten. Om een kei in verhalen-verzinnen te worden moet je je inspiratie in 'verhaalkeien' zoeken. En daarmee is de eerste steen (kei?) gelegd voor het volgende project.

In de tuin ga ik op zoek naar mooie keien. Ze zijn aan de grond vastgevroren dus dat werkje is sneller gezegd dan gedaan. Terug binnen was ik de keien in lauw water en daarna zet ik er kleine symbooltjes op. Elementjes. Daarna worden de prentjes beschermd met een laag houtlijm. Een stuk rood fluweel word het opberg-buideltje.

Het spel gaat zo;
Je kiest zonder te kijken drie keien met elementjes op en je vertelt daar een verhaal over. De volgende kiest drie andere keien en zet het verhaal verder van de eerste verteller maar zorgt ervoor dat die drie nieuwe elementen ook in het verhaal voorkomen. En zo gaat het door tot iedereen aan de beurt is geweest en alle vertelkeien zijn opgebruikt. Het is dan aan de laatste speler de speciale opdracht om het verhaal af te ronden.
Een andere manier om met de verhaalkeien te spelen is op je eentje: vijf keien nemen en een verhaal opschrijven van begin tot einde.
De keien kunnen ook gebruikt worden om elfjes te schrijven want het moeilijkste is altijd een onderwerp vinden. Eenmaal het onderwerp vastligt, stromen de elfjes vanzelf uit de kinderen.

De verhaalkeien zijn alvast een succes bij mijn twee oudsten. De jongste (bijna 2j) gebruikt ze vooral om ze in rijtjes op te stellen en om er als er eventjes niemand oplet mee door de kamer te keilen. (hebdem? KEI-len want wat doe je anders met een KEI?)

Volgens mijn zoon (9j) is het spel te eenvoudig en moeten er ook kaarten aan te pas komen.
Kijk sé, dat zie ik nu helemaal zitten.
In afwachting van de ‘uitbreiding’ van de verhaalkeien post ik ze hier al eens en ga dan meteen weer aan de slag om kaarten erbij te bedenken en tekenen.
(Het plooien van de was kan nog even wachten.)

Wordt vervolgd…