Verhaalkeien

 of
Hoe bereid je workshops voor met drie kinderen om je heen
(en een mount Everest was die geplooid moet worden?)

Een meevaller is alvast dat het workshops betreffen voor de leeftijdsgroep waar twee van mijn eigen kinderen toe behoren.
Terwijl ik de hersendodende activiteit ‘was plooien’ uitvoer, een werk dat meestal gepaard gaat met triviale gedachten, probeer ik in mijn hoofd een scenario voor een workshop "verhaalopbouw" te bedenken. Ondertussen ligt de woonkamer bezaaid met gezelschapsspellen, ingewikkelde met opdrachtkaarten en decimale dobbelstenen, pionnen, neppionnen en karakterkaarten. De twee oudsten (7j en 9j) zijn dus helemaal 'in' gezelschapsspellen en hoe magischer de bijhorende stukken en kaarten, hoe populairder het spel. Ze vinden ondertussen ook nog spelregels uit terwijl ze spelen en het valt me op dat fantasie en rollenspel essentieel zijn.

1 + 1 = 2 bedenk ik - ik verwittigde je al dat huishoudelijke werken (bij mij) gepaard gaan met triviale gedachten. Om een kei in verhalen-verzinnen te worden moet je je inspiratie in 'verhaalkeien' zoeken. En daarmee is de eerste steen (kei?) gelegd voor het volgende project.

In de tuin ga ik op zoek naar mooie keien. Ze zijn aan de grond vastgevroren dus dat werkje is sneller gezegd dan gedaan. Terug binnen was ik de keien in lauw water en daarna zet ik er kleine symbooltjes op. Elementjes. Daarna worden de prentjes beschermd met een laag houtlijm. Een stuk rood fluweel word het opberg-buideltje.

Het spel gaat zo;
Je kiest zonder te kijken drie keien met elementjes op en je vertelt daar een verhaal over. De volgende kiest drie andere keien en zet het verhaal verder van de eerste verteller maar zorgt ervoor dat die drie nieuwe elementen ook in het verhaal voorkomen. En zo gaat het door tot iedereen aan de beurt is geweest en alle vertelkeien zijn opgebruikt. Het is dan aan de laatste speler de speciale opdracht om het verhaal af te ronden.
Een andere manier om met de verhaalkeien te spelen is op je eentje: vijf keien nemen en een verhaal opschrijven van begin tot einde.
De keien kunnen ook gebruikt worden om elfjes te schrijven want het moeilijkste is altijd een onderwerp vinden. Eenmaal het onderwerp vastligt, stromen de elfjes vanzelf uit de kinderen.

De verhaalkeien zijn alvast een succes bij mijn twee oudsten. De jongste (bijna 2j) gebruikt ze vooral om ze in rijtjes op te stellen en om er als er eventjes niemand oplet mee door de kamer te keilen. (hebdem? KEI-len want wat doe je anders met een KEI?)

Volgens mijn zoon (9j) is het spel te eenvoudig en moeten er ook kaarten aan te pas komen.
Kijk sé, dat zie ik nu helemaal zitten.
In afwachting van de ‘uitbreiding’ van de verhaalkeien post ik ze hier al eens en ga dan meteen weer aan de slag om kaarten erbij te bedenken en tekenen.
(Het plooien van de was kan nog even wachten.)

Wordt vervolgd…