Ongewenste kampeerders

Er is een bende neergestreken achterin onze tuin. Blijkbaar vonden ze de woestenij daar een goede kampeerplaats en niemand weet wanneer ze weer zullen vertrekken. De woestelingen maken nogal wat kabaal en gooien hun afval overal. Ze breken jonge twijgen af met vrucht en al en ze mikken vogelnestjes uit de bomen waardoor we bijna dagelijks dode mezen- en mussenbabietjes vinden in de tuin. Het hele kamperen werpt een schaduw over onze tuin, net zo zwart als hun zware-jongens-verschijning. In het begin had ik er niets tegen, iedereen welkom enz. Maar nu de kampeerders systematisch alle eieren van onze kippen en eenden opeten, heb ik mijn bedenkingen. De eenden, oké, die leggen de hele tuin rond, sloddervossen als ze zijn, maar de kippen, die zo secuur in hun eigen nestje elke dag een ei leggen. De kampeerders lopen gewoon het kippenhok binnen en stelen de eieren uit de nesten. De schalen vinden we terug in het gras rond de kampeerplek. Verder eten de - steeds meer ongewenste - kampeerders alle kersen van onze drie kerselaren. Ze zijn nog niet eens rijp! De aardbeien waren in één dag allemaal verdwenen. Terwijl wij er altijd een sport van maken ze te laten hangen tot het allerlaatste moment zodat ze zoeter smaken dan welke winkelaardbei ook.

Bovendien heb ik een sterk vermoeden dat de kampeerders niet alleen fruit en eieren stelen…
We missen een kleine zakmes, een theelepeltje en een zilveren armband.

Ik kan wat hebben maar dit is niet fijn meer.
Die hooligans, zwarte schurken, Gothic disaster... ze moeten weg. Dat ze ergens anders kamperen!

We hebben nu een paar voorzorgsmaatregelen genomen. Eerst en vooral hebben we een familie-pizza gekocht, een supergrote in een aluminiumschaal en dan zijn we ook nog eens de zolder opgegaan om zes gigantische zilveren kerstballen te halen uit de doos met Kerstspullen.

De kerstballen hangen in de kersenbomen en het pizzablik, daar hebben we twee grote rubberen ogen op gemaakt met knutselrubber en kralen. Wanneer de zon er op schijnt, schittert en glittert het tot het pijn doet aan de ogen. Het pizzablik maakt overigens ook nog lawaai in de wind. Dat zal hen wel verjagen.

Weg! Uit mijn tuin, mijn fruitbomen en mijn kippenren, zwart gespuis. Ik KEN jullie namen!
Ik heb ze opgezocht: meneer en mevrouw Ekster, meneer Kauw en jongeheer Raaf*!

Noot: zoals ongetwijfeld terecht opgemerkt hieronder bestaan er hier geen raven meer dus jongeheer Raaf is waarschijnlijk gewoon een Buitengewoon Grote Kraai met de E.A. Poe - bekende karaktertrekken.