Het fijne aan schilderen is dat je het kan doen zonder associaal te zijn. Met schrijven is dat anders. Schrijven gebeurt in je hoofd. Het is bijzonder moeilijk een correcte, logische zin te schrijven wanneer een peuter vier miljard keer per halfuur "Mama, kijk!" roept. Op woensdagmiddag is het een driekoppig koortje: "Mama, kijk! Blijven kijken mama!" Op zo'n dagen leg ik papier, krijtjes, verf en potloden op tafel en maak er een "ons-moment" van. Dan ga ik even enthousiast te werk als de kinderen. Mooi weer is een cadeautje want dan kunnen we buiten zitten en het huis binnen schoon houden.
Vandaag dus zo'n dagje. De kinderen tekenen en schilderen dat het een lieve lust is. De kleinste schildert papa op een wit blad en groene stippen op haar witte rokje.
Ik wil de kippen schilderen. Ik schilder het liefst naar levend model maar omdat de kippen zich niet laten zien, schilder ik eerst mezelf in de tuin, of toch wat ik van mezelf kan zien zonder spiegel. Het voelt prettig. Schilderen en genieten van kleuren die vorm aannemen onder mijn handen op de miniatuurdoeken. Dat mijn kinderen altijd ongenuanceerd complimenten geven, helpt ook natuurlijk. Maar de zon en het vrij en blij kliederen geeft echt een zomers vakantiegevoel.
Na een tijdje komen de kippen vanuit het struikgewas.
Het moment dus om enkele snelle schetsen te maken met krijt. Daarna schilder ik het verenpatroon met acrylverf. En ondertussen genieten van de kippen, het schilderen en de kinderen en hun getater.
En na al dat welzijn nog eens nagenieten van de dag want de herinneringen hangen aan de muur als onuitwisbaar bewijs van deze zonovergoten dag, even onuitwisbaar als de groene stippen op het witte rokje van onze jongste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten