Tafelmanieren

Het is al een heel eind geleden dat ik nog eens een stukje schreef over de tuin en zijn bewoners. Wortels en Vleugels dus. Niet dat ik er niet mee bezig ben, integendeel, planten, spitten, borders aanleggen, schuchtere moestuinpogingen niet te vergelijken met deze periode vorig jaar, plassen dreggen op zoek naar eendeneieren etc. Dit laatste moet ik misschien wat toelichten: wanneer eend Mathilde een onbevrucht ei legt, vindt ze het - terecht - de moeite niet om ze in een nest te gaan leggen maar - minder terecht - komt ze er zelfs het water niet voor uit, wat vervelend is want één warme zomerdag en de vijver verandert in een stinkende zwavelput vanwege de rotte eieren. Verder eisen de kippen en eenden niet veel. Maar er is natuurlijk nog een hoop ander leven in de tuin. Ook al 'verzamelen' we geen huisdieren, we krijgen er wel steeds bij of beter gezegd, ze komen aanlopen. Zo hebben we nu al een tijdje een jonge zwarte kat die slaapt bij de kippen en de tuin amper nog verlaat, muizen genoeg in het wilde gedeelte van de tuin. Bovendien is de voeder automaat van de eenden en kippen nu vaste stek geworden van een rode eekhoorn.

's Morgens ontbijt ik om halfzeven, dan heb ik een halfuurtje voor mezelf tot iedereen wakker is en de grote drukte begint - ik heb namelijk om wakker te worden behoefte aan de Goldberg Variations, thee, toast en zicht op de tuin. Zo vroeg in de ochtend hobbelt Eduard, 'onze' egel al eens voorbij en de laatste tijd ook de kleine, rode eekhoorn. Die laatste hobbelt niet, het is meer een oscillerende beweging dankzij die fraai golvende rode staart. Het diertje heeft een vaste route. Over het terras naar de berk via de berk naar de hazelaar en van daar over de kers naar de walnootboom. Van die boom springt hij over de draad rond het hoenderpark en daar staat de voeder automaat. De eekhoorn moet niet zoals de kippen en de eenden op de trede staan om een handjevol graan, pitten en zaden te krijgen in de voergeul. Hij klimt gewoon als een aapje de automaat op en opent met zijn pootjes het deksel bovenaan. Hij klimt in de automaat en zwemt daar letterlijk in twintig kilo gemengd voer met veel variatie en vitaminen. Hij haalt er de lekkerste stukken uit. De eekhoorn beleeft de tijd van zijn leven ondanks dat de notenbomen in de tuin nog niets bieden. De eenden en kippen vinden alleen het saaie graan in hun voergeul. Strooien in het ren helpt ook al niet. De eekhoorn, weet ik nu, die neemt meer dan hij op kan. Waarschijnlijk doet de overvloed aan eten hem denken aan de oogsttijd en slaat hij nu al prematuur zijn wintervoorraad in. Kippen en eenden, in tegenstelling tot de eekhoorn, laten altijd wat liggen om nog eens terug te komen. Maar dat laatste is zonder de eekhoorn gerekend die er tegen dan al mee weg is. Omdat de eekhoorn het zo bont maakt, lukt het de kippen en eenden minder goed om aan gevarieerd voedsel te raken in hun ren.

Op de overvloedige regendagen in deze lente mogen de kippen en eenden net zoals in de herfst en de winter overal lopen, heb ik nu beslist. Dan staat het ren open en hebben ze meer ruimte en nog meer variatie in hun voeding; groenvoer, slakken, regenwormen. Het is een win-win situatie want ik heb daardoor minder schade in de moestuin en de bloemenborder. Eduard kan het in zijn eentje niet meer halen tegen de invasie van naaktslakken. Bovendien kan ik de eekhoorn nu ongestoord de lekkere stukken laten stelen uit de voeder automaat zonder dat ik me schuldig moet voelen tegenover de eenden en kippen.  

Ondertussen leer ik de kippen en eenden eten uit een slakom dicht bij huis waar de eekhoorn vooralsnog niet durft te eten. Toch niet wanneer de Goldberg Variations spelen en ik ontbijt achter het glas. Maar hoe lang zal dat nog blijven duren?