Ik ken mensen die zich een rib uit hun lijf betaald hebben voor een gietijzeren Engelse telefooncel die na veel verplaatsingsperikelen nu in hun tuin staat en het enige plekje is in een straal van zeven kilometer waar je geen bereik hebt met je mobiele telefoon. (Het oorspronkelijke idee was een plekje hebben om ongestoord te kunnen telefoneren.) ("'t Zal!", zoals mijn dochtertje terecht opmerkte ofte: les excuses sont faites pour s'en servir.)
Ik ken mensen die houden van Australische windmolens, Hollandse windmolens, Japanse zen tuintjes, de Golden Gate bridge, het atomium en de Eifeltoren en ze in miniatuurversie in de tuin zetten. Ik ken zelfs iemand die Expo '58 in het klein nagebouwd heeft in zijn voortuin.
Wel, ik moet bekennen dat ik ook zoiets heb. De titel verklapt het natuurlijk al. Ik ben gek van wegwijzers.
Misschien komt dat door mijn voorliefde voor grensgebieden. Ik hou van geografische grenzen, de kust, de grens tussen kunst en kitsch, ik hou van de ochtend waar alles nog mogelijk is en de avond waar niets meer moet. Er zal wel een psychologisch verantwoorde naam bestaan voor mijn aandoening. Ik gok dat het iets is zoals pleinvrees. Ik sta, liever aan de rand van het veld dan er in. Liever nog de keuze moeten maken dan er al midden in zitten. Maar dit is geen psychologische stukje en ik ben geen deskundige dus laat ik dit bij wat het is en ga verder met mijn onderwerp, de wegwijzer.
In films, strips en boeken komen wegwijzers vaker voor dan je mogelijk acht. Ze zorgen dikwijls voor plotwendingen in achtervolgingen. Maar dankzij de gps-techniek kun je nu altijd de weg vinden, zelfs wanneer snoodaards alle bordjes de andere richting laten uitwijzen. En daarmee komen we aan het droevige feit van de nutteloosheid van een wegwijzer in deze tijd. Survival of the fittest. De GPS is beter aangepast aan onze noden dan de wegwijzer dus de wegwijzer is met uitsterven bedreigt. Spijtig.
Stel je Lands End of evenwaardig John o' Groats voor zonder wegwijzer. Als kind zat ik elke Schotse zomer uren op een rotsmuurtje te dromen voor die laatste en de ongelooflijke afstanden te lezen naar al die verre oorden. Het heeft iets magisch om in de verte te turen en - ik ben persoonlijk niet de sterkste wat oriëntatie betreft - bij benadering te weten welke richting je effectief aan het uit kijken bent.
Kleine bordjes die de weg wijzen, vind ik aandoenlijk dat het geen naam heeft. Of het nu voor een verjaardagsfeestje, een huwelijk, verse eieren of een wandeltocht is, wegwijzers doen me glimlachen (of ze brengen opluchting wanneer je de volgende oranje ziet bij een omleiding of de twee wereldberoemde letters bij hoge nood.)
Wegwijzers geven energie, hoop, tonen waar het is. Is er een iemand die een reden heeft om er geen te zetten in onze tuin?
Sterker, ik heb zelfs nog een extra reden om er één te zetten: (zoals ik al zei:les excuses sont faites pour s'en servir) het is een ongelooflijk leuk project om er één te maken met de kinderen. We hebben google-maps afgereisd naar alle bestemmingen die een link hadden met ons en ons leven. Landen waar we gewoond, gestudeerd hebben maar ook het hoenderhok, de school van de kinderen en Nanou, onze lieve onthaalmoeder. We hebben kilometers berekend, de windrichtingen bepaald en waar die bestemmingen ten opzichte van ons liggen. We hebben geschilderd, steden en landen gespeld, gezaagd en getimmerd (de ene houtsoort is de andere niet, bijvoorbeeld om een spijker door te slaan). We hebben de grondboor gebruikt, een paal leren loodrecht ingraven en zie: Naar het schijnt, hebben we de mooiste wegwijzer ter wereld in de tuin staan.
Dat beweert althans mijn dochtertje. Die nu tweemaal per dag op zoek gaat naar het bordje van het hoenderhok tussen de hele tros bestemmingen omdat ze anders de kippen en eenden niet kan gaan voederen.
Zoon die is ondanks zijn onmetelijk plezier tijdens het maken nu meer sceptisch. "Wat is het nut van zo'n uitgebreide wegwijzer in onze achtertuin? Hier komt niemand die daar nood aan heeft." Hij mist de magie die er van uitgaat. Hij is voorstander van de wegwijzer naast onze oprit te plaatsen.
Ik stop nu met schrijven en ga de was ophangen, ben ik meteen tien meter dichter bij mijn geliefde Noorwegen. Dat weet ik dankzij onze wegwijzer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten