Vintage

Schoenen zo goed als

nieuw, veel beter eigenlijk

want ingelopen.

Ik heb ooit een handleiding geschreven over Vintage. Kledij, wel te verstaan. De handleiding diende voor mensen die oude vodden uit kledij-containers sorteren en die een beetje informatie nodig hadden - een soort mini-opleiding om te voorkomen dat er schatten werden weggegooid. Het ging over letten op labels en stiksels om te onderscheiden of ze handgemaakt waren, design-klassiekers of van voor een bepaalde datum. Ritsen, zigzag-zomen, nylon stoffen en vanaf wanneer die bestonden. Zulke zaken...

Ik heb toen een kleine enquete gehouden bij mensen in mijn onmiddellijke omgeving over wat ze leuk vonden aan vintage en de resultaten waren verrassend. Er zijn mensen die zeer negatief reageerden op "oud-gerief-van-iemand-anders". Ik had dat niet verwacht. Noem me naïef.
Kunnen ze dan ook niet genieten van oude gebouwen, antieke meubels? Tweedehandsboeken? Ik vroeg het na en inderdaad, je kunt de lijn doortrekken.

Ik ging nog een stapje verder en schreef dat jaar mijn nieuwjaarswensen met een stift op stukjes blik van frisdrankblikjes en ging er een grote donsveer van mijn zijdehoenders uit de tuin aan. Recycle, weet je wel (de tekst was overigens: ik wens je een ijzersterk en donzig zacht jaar toe.) Diezelfde mensen die vintage/antiek/tweedehands niet kunnen smaken, reageerden ook hier niet honderd procent positief. Tweemaal, 2 X (!) kreeg ik te horen: "Hoe heb je die dingen ontsmet?"

Persoonlijk word ik vooral verliefd op vintage, tweedehands in de dure en niet dure variant.
Voor mij is het maar echt als het een beetje versleten, belegen, verbleekt is. Ik maak uitzonderingen (sokken en ondergoed bijvoorbeeld) maar voor de rest hou ik van dingen waar een ziel in zit. Iets wat al eens bezield geweest is, geliefd eigenlijk.

Vandaar mijn liefde voor de Dordogne waar al die rustieke, kleine dorpjes brocante marktjes hebben. En je bij elk stuk die je koopt het gevoel hebt dat je een vondst hebt gedaan, een uniek stuk hebt gevonden. Of het nu een lange gebreide jas is of een paar oude rijglaarsjes, een geborduurde stoel of een Wedgewood theepot.

We hadden een bevriend koppel, ze zijn nu uit elkaar want er zat wat sleet op hun relatie en laat dat nu net zijn waar ze een hekel aan hebben. Sleet. Hun hele huis was ingericht als een Tupperware-potje. Een splinternieuw Tupperware-potje. Geplastificeerde vloer of zo zag het er toch uit, en de muren wit, het plafond wit. Soit, je ziet het voor je. Alle meubels in polyester, wit natuurlijk. Ik heb nog nachtmerries van die keer dat mijn lief door met zijn voeten te slepen, twee zwarte strepen had gemaakt op hun vloer en de trucjes die we moesten uithalen om die strepen weg te krijgen voordat ze het zouden opmerken. Het enige kleur in hun huis waren hun metertje boeken en cd's die op kleur stonden gesorteerd. (want zelf droegen ze altijd zwart).

Ons huis vonden ze chaotisch (al lachend), een 'samenraapsel' (beetje spottend) en fané (beetje uit de hoogte). Brocante noemden ze 'betaald grofvuil', verzamelingen (platen, boeken, porseleinen danseresjes, vintage-schoenen) noemden ze 'rommel' en erfstukken 'ballast'.

Als iets een beetje sleet had, moest het buiten, vandaar hun scheiding. Ik hoorde achteraf nog dat er een hele dure koffiekan aan scherven is gegaan tijdens de verhuis omdat er een conflict was over wie die zou meenemen. De koffiekan was heel strak, verschrikkelijk onhandig om mee te schenken en peperduur dus kreeg het een designlabel.
Het is ondertussen jaren geleden en ze zijn nog allebei alleen.
Het moet niet meevallen met een absolute voorliefde voor 'nieuw' iemand te vinden zonder ballast...

't Waren je schoenen

zei mijn lief en hij gaf me

nog een voetkusje.