Passie voor het ongrijpbare Moderne kunst en hoe we het kunnen leren van een peuter.

Er is iets moeilijk met moderne kunst. Het heeft de filter van de tijd nog niet doorgemaakt en daardoor weten we niet welke stukken universeler zijn dan andere.

De 'verschietachtigheid' vervalt ook met de tijd en dat heeft allemaal invloed op of een werk een klassieker wordt of niet. Zelf ben ik een leek. Wanneer ik door musea loop met teveel moderne kunst ga ik me fixeren op slordige afwerkingen en dat lijkt bij de meesten een voorwaarde te zijn. Wat ik dan weer niet snap want kunst, is toch tonen wat je kunt en is dat dan niet een beetje gemakzuchtig. Je hoort het, ik ken er niets van. Blijkbaar.

Maar gisteren toen mijn drie kinderen besloten om de lente zelf binnen te halen en paasdecoraties te maken - ik heb er zelf echt gee-ee-een zi-i-i-i-i-i-in in met die ijzige temperaturen buiten - kreeg ik een epifanie. En wel door onze jongste. De twee groten (8 en 10) maakten een klassieke kip van een punt in geel karton met vleugels van uitgeknipte handen (hun eigen handen) en een snavel en kam van rood papier. Poten van karton aan dunne touwtjes-benen. Heel klassiek, heel herkenbaar, heel simpel. De kleinste (net 3!) keek naar de kippen in de tuin en naar de groten hun “fees-mus” want ze ziet alles nu in termen van een feestje met haar verjaardag net voorbij. Ze zag de kip niet in het klassieke werk van broer en zus, dus besloot ze af te wijken van de vaste vormen. Ze nam papier en knipte en plakte mee.

Het plezier haar het papier en karton te zien sorteren en de opstelling te bouwen was op zich al een belevenis maar ik zag een concentratie die me deed denken aan Pollock in de film over zijn leven. Dit was niet zomaar kliederen. Dit was de allerindividueelste expressie van een allerindividueelste emotie. Kunst dus.

Ik heb haar nog nooit zo blij gezien met het eindresultaat. Meestal begint ze alles wat ze maakt meteen te verknippen maar ditmaal moest het bij de andere werkjes staan. En als je haar vraagt, “Welke is de mooiste kip?” dan wijst ze enthousiast de hare aan maar ze geeft wel wat krediet aan broer en zus want ze zegt er altijd bij: “Zus de grootste, broer de kleinste 'fees-mus'" en ook “Allemaal spiesiejaal”.

Als ik nu naar de kippen kijk, zie ik in de jongste haar kip inderdaad een heel enthousiaste kip. De kwestie is alleen maar: durven kijken op een andere manier om uit te drukken wat je ziet. Ik zie zelfs dat het Tsjiep is en niet Dijl die ze gemaakt heeft.