Over bloemen en mensen

Een hele tijd geleden schreef ik al eens over mijn droompje om rozen te zitten tekenen in mijn voortuin.
Gisteren had ik daar alle tijd voor. 't Is te zeggen, ik was niet in staat veel andere dingen te doen, daar een hele kliek kinderen aan mij toevertrouwd waren. Ze zaten de hele hete middag afwisselend in het zwembad achteraan in de tuin en over de gehele lengte van het tuinpad vooraan in het gezelschap van alle lego-mannetjes die de speelkamer voor de tuin geruild hebben tijdens deze hittegolf. Zelf deed ik de was: machine vullen, uur laten draaien en weer leeghalen, ophangen in de zon en herhalen, herhalen, herhalen... In het uur ongeveer dat de machine telkens de labeur overnam, vouwde ik de was, ondertussen de kinderen in de gaten houdend. Elk kwartier dat vrij was zat ik aan de tuintafel in de voortuin met mijn krijtjes en papier alwaar de twee jongste kunstwerken aan het fabriceren waren onder het voortdurende geklaag, "Mama, wanneer kom je meedoen?"

Ik tekende eerst het blauwe vaasje dat al op de tafel stond en vakkundig gevuld was door mijn oudste dochter (8j). Zij zelf had al het stukje schoonheid gecapteerd.

Daarna de rozen natuurlijk, die konden niet nablijven. 

Daarna nam ik een groter werk in aanleg  ter hand, gebaseerd op een vakantiekiekje -tegenlicht- rechtstreeks uit Italië. Het was mijn zeer sympathieke buurman - van de bank - en mijn niet minder sympathieke buurvrouw, samen op een bankje -niet de bank - in Italië dus waar hun dochter zeer recentelijk gehuwd is. Ik had al beloofd dat ik bij wijze van waardering voor hun vriendschap hen zou portretteren. En eigenlijk was ik daar al een paar weken mee bezig, schetsen en voorstudies, ik ben niet zo goed in portretten van realistische mensen tekenen, beter in bloemen, maar deze mensen zijn echt bloemen van mensen dus ik maak graag een uitzondering. En na mijn handen wat losgetekend te hebben met de bloemen, waagde ik me aan de finale laag van hun portret en op die hete dag gisteren, is het eindelijk afgeraakt; ik stel u voor, twee bloemen van mensen:

Biodynamische wijn - Vincoeur-dames

Ik vertelde al over het exclusieve groepje waarvan mijn lief deel uitmaakt: VinCoeur, de wijnclub.
We zijn negen maanden later nu en dus is het opnieuw mijn lief die gastheer is. Het thema dat mijn lief gekozen heeft deze keer is nogal gewaagd: biodynamische wijn.

Samengevat: wijn gemaakt volgens de kernprincipes van Rudolph Steiner en met het vermijden van kankerverwekkende chemicaliën. Ik ga hier zeer kort door de bocht maar je kunt op internet zeer uitgebreide tekst en uitleg krijgen die ik niet beter kan brengen. Het is zoals alles wat ecologisch is, een modetrend op dit moment en zelfs wijntijdschriften die normaal niet veel aandacht besteden aan biologische teelt, spreken nu met lof over de biodynamische benadering. Het wordt zelfs het neusje van de zalm genoemd.En niet alleen omdat de wijnboeren voor hun eigen gezondheid liever de oorspronkelijke ambacht weer willen uitoefenen maar ook omdat de wijn beter is dan bij de snelle, industriële, commerciële manier. Nihil sub sole novum.

Omdat het thema gewaagd is, heb ik meteen ook een gewaagd tintje aan de traktatie, mijn bescheiden inbreng, gegeven. Aangezien er geen vrouwen in de wijnclub zitten, heb ik behalve biodynamische lekkernijen, een paar VinCoeur-femmes gemaakt om de wijnavond te kruiden. Geniet ervan heren!