Eindeschooljaarcadeautjes

Twee weken voor het einde van het schooljaar spelen bij mijn kinderen twee emoties hoog op: schuldgevoelens bij de ene, weemoed bij de andere. Het eindresultaat is hetzelfde: "Mama, ik wil iets maken voor de juf."
Om het wat handelbaar te maken, laat ik ze altijd iets gelijkaardigs maken waarbij ze intensief kunnen werken eraan zonder dat we de juf met een te groot wat-moet-ik-daarmee-aanvangen-probleem opzadelen.

Het werd een klassieker ondertussen: een vilten tasje voor elektronische gadgets en voor de niet-adepten daaraan dient het natuurlijk voor papieren zakdoekjes. De versiering werd een vilten applicatie. De techniek was in navolging van mijn bezigheid enkele weken geleden: naaldvilten.

Tilia maakte een L voor de liefste juf van de wereld die toepasselijk Lieve heet.
Linus maakte een pauw voor zijn mooie juf, Sofie.
Marit een hartje voor haar lieveling LUFLIEN. (juf Lien) Bij haar gebruikte ik een bescherming op de viltnaald.

Als extraatje en ook voor de buschauffeur (André) en zijn lieftallige begeleidster (Martine) maakten ze nog spelden om belangrijke dingen bij elkaar te houden of op hun revers te steken met een klaproos en hun naam op. De bloempjes zijn van papier-maché gemengd met cement (idem techniek voor onze 'vlinderbadjes' van de vorige post.) Dus redelijk robuust.

Bedankt aan alle mensen die dit schooljaar er waren voor ons en bedankt voor het geduld, de goeie lessen en de levenswijsheid en dat beetje extra dat het leven zo aangenaam maakt.

Liefs!
x x x

Zomer - betonwerken en 'mijn' tuinbank.

De zomer is begonnen, is het niet in de temperaturen, dan toch in onze gedachten.
Toetsen voorbij en er passeert al eens een verlanglijstje met activiteiten voor deze vakantie, vol spellingfouten en onrealistische dromen.
De reisplannen zitten wat vast bij mijn teergeliefde die zoals elk jaar twijfelt tot we bijna moeten vertrekken.
Wat de tuin betreft beperkt de kleurenpracht zich voorlopig tot vijftig tinten groen. Vandaar de drang misschien om een handje te helpen met kleur in de tuin brengen. Zoals vandaag: betonwerken. Als ik had geweten hoe eenvoudig en prettig werken het was, ik was er al vroeger aan begonnen.
Hierbij al enkele bescheiden werkjes, stapstenen, een bloempothand, vlinderbadjes (in de vorm van klaprozen op hoge stelen) en terwijl we toch wat foto's posten: ik ben de eigenaar van een tuinbank à la carte. De lange bank waar ik van droomde, in elkaar gestoken door mijn zeer sympathieke buurman. x x x

Vilten

Zowel het woord als het materiaal brengt bij mij een zintuiglijke betovering teweeg.
Deze prehistorische ambacht - en hier valt geen greintje ironie te bespeuren, de oudste viltwerken zijn geschat op zesduizend vijfhonderd jaar - is een van mijn hartstochtelijke bezigheden.
Terwijl mijn lief zich op zijn eigen hartstochtelijke bezigheid, namelijk zijn VinCoeur stortte de afgelopen eerste dinsdagen van de voorbije maanden, viltte ik noest een geschenk in elkaar. Het weer deed op die late avonden fideel mee zodat ik me in een prehistorische grot of minstens in een Keltische plaggenhut waande terwijl het buiten koud en nat was en ik me bij het licht van het vuur in de kachel en wat kaarsen - want zo spendeer ik het liefst mijn avonden alleen - volledig kon overgeven aan dat gruwelijk gevaarlijk instrument, de viltnaald, een ijzingwekkende scherpe naald met minuscule maar genadeloze weerhaakjes. Het grof gerasp van de naald in de wol en de onderliggende bescherming klinkt als muziek in mijn oren en past bij het geluid van een brandend vuur zoals erwtjes bij worteltjes passen.
Zes viltnaalden en een veelvoud uren later was mijn handgemaakte liefdesbetoog klaar en het mooiste van al - vond mijn lief - is dat ik het gemaakt had terwijl hij er niet was, want hij gruwt van het geluid van de viltnaald.
De gustibus et sonus non est disputandum.