Over bloemen en een jaloerse kip

Normaal zou hier een gelukkige verzuchting moeten staan in de zin van "Hèhè, daarvoor doe je het." En dan fantastische tuinfoto's vol met bloemen en fruit met een stralende blauwe hemel als achtergrond.

Maar de blauwe hemel toont zich in flarden en het fruit is nog onrijp al beurs aan het worden. De sla staat onder water en de kersen zijn nu - in juli begot - nog niet rood, de tomaten zijn onderaan groen en bovenaan rot.
De tuinmeubels staan kleddernat en ongebruikt op het terras, mos in de groeven. Op de kippenshelter groeien paddenstoelen. Genieten van de tuin... voorlopig niet. In de late namiddag liep ik vandaag met laarzen en jas door het moeras dat vroeger ons weitje was naar Wortels en Vleugels. Goed ingepakt om de kuikens avondmeel te voeren, zag ik in een waterzonnetje dat er hier en daar wat bloemen stonden te bloeien op plekken die niet zichtbaar zijn van in huis.
Maar ondanks dat de bloemen me lokten, was de roep van de kippen groter.  De kuikens zijn al redelijk groot maar ze piepen nog steeds als kuikens. Ze eten alleen uit mijn hand omdat ze te bang zijn om van de grond te eten. Vandaar dat ik verschillende keer per dag corvee heb. Josephine Bonaparte kan het niet hebben dat de kuikens eten. Ze valt ze lastig, pikt agressief en stort zich op het baby voer. Ik voer haar elke keer eerst maar het mag niet baten. Dus moet ik bij de kuikens blijven zitten en Josephine oppakken en wegzetten als ze te geweldig wordt.
Vroeger, voor de kuikens er waren, was ze gedwee, zette zich altijd in onderdanige paarpositie wanneer ze me zag afkomen. Nu kijkt ze me met van fierheid gloeiende ogen aan. Ze maakt zich groter, zet haar borst hoog op. Haar rechterschouder wat hoger dan haar linker. Haar kam vuurrood en als een uitroepteken boven haar woeste ogen.
Toen ze zelf nog maar een lentekipje was, plakte ze aan mijn kuiten vanaf het moment dat ik buiten kwam. Bij elk tuinkarweitje moest ik opletten dat ik haar niet vertrappelde wanneer ik achteruit stapte. Manlief vond het elke keer wonderbaarlijk hoe Fientje als een magneet aan me hing. Hij vertelde iedereen, dat ik naar de Versmarkt in Sint-Antelinks en terug kon wandelen en dat de kip me de hele weg volgde zonder weg te lopen. Trouwer dan een hond. Ik heb de loyaliteit geschonden door nieuwe kuikens onder mijn hoede te nemen. Josephine, die een reuzenras der kippen vertegenwoordigt in vergelijking met de dwergkipkuikentjes die hier nu rondscharrelen en aandacht van me krijgen, wil wraak. Althans telkens wanneer ik in beeld kom. Ik denk niet dat ze de kuikens terroriseert wanneer ik er niet ben. Ik zie alvast geen sporen daarvan. En aangezien een kip maar drie minuten kan onthouden, ben ik 'onbestaand' wanneer ik niet in beeld ben. Toch? Pas wanneer ze me opnieuw ziet en reflexmatig voeding verwacht, komt de strijdlust terug tegen de concurrerende kuikens.
En toch, zouden het echt allemaal reflexen en Pavlov-effecten zijn? Ik heb de neiging te geloven in menselijke trekken bij dieren, vooral de dieren die in mijn tuin wonen.

Tijdens het terug plonsen naar het huis, zag ik de bloemen weer lonken. Ik plukte een arm vol en ook nog drie schortzakken pruimpjes die er niet te slecht uitzagen, schoongespoeld door de regen en niet aangetast door wespen. Ik zette de bloemen binnen in een vaas. De pruimpjes in een grote mand.

Op die manier genieten we toch een beetje van de zomertuin in afwachting van de lange hete zomer die er ongetwijfeld aankomt.