Bedenking in kamer 14, Le Bateau-Lavoir, Montmartre, Parijs

Mijn stap verbreedt zich in de straten van Parijs.
In het eerste kwart van de twintigste eeuw sta ik stil bij het idee van Picasso en Braque die kubistische balletjes opgooien in Le Bateau-Lavoir, Apollinaire die zijn laatste gedichten opschrijft omzwachteld in oorlogsverband. Juan Gris die de straten van Montmartre afschuimt, Modigliani - ziek bij de geboorte van een nieuw decennium - die verf en drank mixt. Cocteau en Max Jacob, Gertrude Stein salons, Hemingway die een adjectiefloos leven lijdt. Al dat talent in de Ballets Russes, Fitzgerald op de linkeroever op zoek naar een fontein om in te springen. André Breton op zoek naar een nieuwe kunstvorm. Le Dome. La Rotonde. Café Select. Josephine Baker dansend in het theater van de Champs-Élysées. Sartre en De Beauvoir minnaars vergelijkend in Les Deux Magots.

Ik sta stil op de steile straten van Montmartre bij de vroege twintigste eeuwse dansers en muzikanten, schilders en dichters, zweet en kunst uitwisselend, het publiek ophitsend, de wereld veranderend.

Ik ben zo in de ban dat ik me deel van hen voel en dan ontwaak ik in de put want ook al bestaat de kunst nog steeds, nooit meer was ze zo magisch als toen.

Bij Le Bateau-Lavoir realiseer ik me dat ik de boot heb gemist.
Nu is het tijdperk van onbetekenende, incestueuze clusters die vonken
maar niet blijven branden, niets om een publiek tot leven te roepen.
Niets om de wereld te bewegen.
Misschien is het de schuld van de artiesten, gemakzucht en subsidies.
Misschien is het de mensheid die voorbij de grens van bewogenheid gegroeid is.
We zijn verdeeld, gefilterd, door te veel kanalen ingeplugd. We hebben te veel bandwijdte.
We zijn te snel verveeld door het eenvoudige spektakel. Onze aandachtboog is te klein geworden.

Of misschien is het gewoon zoals ze zeggen: sommige dingen hebben hun plaats en hun tijd.

Wafelenbak

Het woord alleen al overspoelt me met de warme weldadigheid van ouderwets plezier.

Af en toe zet ik er mezelf aan en deze dagen zijn er perfect voor.

Druilerig Allerzielen-weer en de kinderen thuis.

De keuken is mijn biotoop op zo'n dagen omwille van de constante stroom afwas, was, maaltijden met nogal wat voorbereiding, de behaaglijke warmte, de rust want er is geen televisie en geen radio, alleen zicht op de tuin en de dieren buiten. Ik geniet mateloos van de emmers paddenstoelen die ik stoof, de rapen, wortels, pastinaak, bataat en aardappeltjes.

Op dagen waarop meer dan drie vijfden van het gezin pas zeer laat in de ochtend ontbijt, kan ik moeilijk een uitgebreide lunch koken. De stoof- en sudderpotten worden dan verschoven naar de zeer late namiddag. Een royale poos na het oorspronkelijke middaguur hebben we dan wel een tussendoor-gerechtje. Soep of belegde broodjes of wafels.

Ik heb een zeer lekker recept bedacht voor wafels en omdat ik het niet kan laten, deel ik het met jullie, bijkomend voordeeltje: het is een echte najaar-oppepper want vol warme specerijen en anti-oxidanten.

Herfstwafels:

·  500 g patisseriebloem

·  400 g boter

·  200 g suiker

·  100 g vanillesuiker

·  6 eieren

·  1⁄2 koffielepel bakpoeder

·  100 ml rooibosthee (5 minuten getrokken)

·  200 g zeer fijn gehakte gemberwortel

·  snuifje grof zout

Het wafelbeslag:

·  Weeg alle ingrediënten.
·  Zet een pannetje op een laag vuur of de kachel en smelt hierin kort de boter.
·  Giet de bloem en de suiker in een mengkom.
·  Voeg het bakpoeder toe.
·  Voeg een snuifje zout toe.
·  Kloppen met de handmixer.
·  Breek de eieren één voor één in de kom tot je een egaal beslag verkrijgt.
·  Nog een minuutje mixen en de gesmolten boter toevoegen.
·  Wafelbeslag in een kom, een uur in de koelkast plaatsen.

Wafels bakken:

· Verwarm het wafelijzer op de hoogste stand.
·  Haal het beslag uit de koelkast en schep er met een pollepel hoopjes uit op het wafelijzer.
·  Goudbruin bakken.

Er moet eigenlijk niets meer op. Ze zijn bijzonder smaakvol en je krijgt er een warm gloeiend gevoel van door de gember.
Echt wafels voor een druilerige novemberdag.