De Sofa

Manlief is iets gaan doen in 't Buitenland voor zijn werk. Behalve dat de negende verjaardag van onze eerstgeborene midden in die zakenreis valt, valt het me ook tegen dat die zakenreis weer last-minute was, aankondigingsgewijs naar ons toe dan. Misschien is het met voorbedachte rade omdat hij me al wat kent. Om geen gezaag te hebben etc. Ik ben echt echt echt niet graag alleen ’s nachts. Ik doe dan namelijk geen oog dicht. Na alle deuren driemaal op dubbel slot te draaien, beducht op elk geruchtje dat afwijkt van andere avonden, met het plan toch eens vroeg in bed te kruipen en geen halve nacht op blijven en de andere helft te waken, neem ik een spreitje om in de sofa al wat te decompresseren met een boek. Languit op de Ikea KLIPPAN. Ja, die sofa die de helft van de Westerse Wereld in huis heeft. De witte (!) Ikea KLIPPAN. Manlief heeft namelijk een witte (WITTE!!!!!) sofa gekocht in de IKEA. Ik zeg u WIT is geen kleur. Dat is al één feit en het is al helemaal geen kleur voor een zetel in een gezin van vijf, laat staan een gezin van vijf zoals het onze. Die sofa is dus welgeteld vijf minuten smetteloos wit gebleven.
Nu, een jaar later moet ik er geen tekeningetje bij maken, veronderstel ik?
Manlief (voor hij vertrok): " Je bent altijd in de weer met verf. Verf de sofa dan”, achteraf gezien bedenk ik opeens dat hij erna heeft gezegd:  “…donkerblauw of bruin of donkergroen." Soit.  Ik besluit  de nacht vol slapeloosheid in plaats van me onder een spreitje aan de groezelige stof te ergeren, aan de slag te gaan. Geen blauw, geen bruin en ook geen donkergroen. Een mooie lichte sofa, wit met rozen. En die metaalkleurige pootjes verf ik goudkleurig. Dat is een stuk warmer en het past beter bij het romantische decor. Lekker snel klaar, alleen rozen waar er vlekken zitten.  Wit is toch niets voor mij, zoals ik al eerder gezegd heb in deze blog: “Zen is lelijk, het is wetenschappelijk bewezen.” De hoes gaat eraf, de wasmachine in, zestig graden, bleekmiddel  en strijkijzer erop. Bijna elke vlek zit nog precies waar hij vooraf zat dus dat sust mijn geweten wat betreft het kliederen straks. Ik schilder rozen en dan eigenlijk ook nog wat krullen en tierlantijntjes…
De Sofa-overtrek is van witte canvas. Canvas! Wit! Zeg nu zelf, dat is erom vragen!
Soit, je kent mijn stijl ondertussen al. Nu is de zetel een schilderij waar je in kan gaan liggen, meer bepaald op de schoot van een schone dame die smachtend aan het lezen is. Ze leest in een opengeslagen boek dat op de zitting van de zetel ligt en die bladzijden zijn (nog) blanco. Ik zoek een vol uur wat voor smachtende lectuur die vrouw wel zou kunnen aan het lezen zijn, ze is een beetje aan het blozen. En dan weet ik het opeens, zwart op wit! Het MOET “Verzwegen Verlangen” (een gedicht over een verboden liefde) zijn. Met als intern grapje dat wie daar met zijn billen op gaat zitten, zich serieus zal verbranden.  Voorlopig vind ik de tekst niet, maar die komt er dus nog op.De ochtend breekt aan alsof hij dat voor het eerst doet,De merel zingt alsof hij dat voor het eerst doet, Soit, je kent dat, een immens vroege ochtend na een slapeloze nacht. En ik heb een Déjà vu, een hersenkortsluiting door een hevige vermoeidheid? Ah nee, De Sofa-ervaring lijkt alleen heel sterk op de Linnenkamer-ervaring… Voor nu: slaapwel, ik ben te moe om voor wat dan ook bang te zijn komende nacht. En in mijn hoofd zingt Willem Vermandere: “als g’ ooit bie nachte mijn huis binnendringt en mijn erf komt rondgeslopen, gekronkeld u lenig deur mijn venster wringt, doe geen moeite de deur is open, houdt dan je blik goe gericht op de grond, je zoudt u lelijk kunnen stoten, de rommel slingert hier overal rond of je breekt ier nog je dievepoten…"