Hoofdstuk 1: De Cowboystoel en mijn lief
Toen ik hem voor het eerst zag; de stoel - niet mijn lief, was hij donkerbruin, vernist eikenhout met een kapotte rieten zitting en danig getekend door ’t leven op een studentenkot. Er lag een meter oude kranten op en voor de rest had de stoel geen andere functie dan stof vangen.
De kranten verhuisden niet mee toen we gingen samenwonen maar de stoel wel. Ik zaagde uit een plank een nieuwe zitting. Verfde de stoel groen.
Kleur van de hoop, bijgelovig zoals iedereen in het begin van een relatie.
En ik zette een speels thema op de zitting dat verwees naar de gelukkige kindertijd waarover mijn lief, nu hij dertig geworden was, niet kon zwijgen.
"De deur van de speelkamer die mijn jeugd was, is gesloten" (dixit hijzelf)
De Cowboys en Indianen leven verder op de zitting van zijn stoel.
Kleur van de hoop, bijgelovig zoals iedereen in het begin van een relatie.
En ik zette een speels thema op de zitting dat verwees naar de gelukkige kindertijd waarover mijn lief, nu hij dertig geworden was, niet kon zwijgen.
"De deur van de speelkamer die mijn jeugd was, is gesloten" (dixit hijzelf)
De Cowboys en Indianen leven verder op de zitting van zijn stoel.
Hoofdstuk 2: Rozen en Lavendel, mijn stoel
Mijn tweede stoel stond in de uitverkoop van IKEA-etalagemateriaal. Een waaierstoel met zachte vormen. Beuk. Zacht gepolierd, heel aangenaam om te voelen en te zien. Maar de stoel stond niet zomaar spotgoedkoop, want ze was ‘onverkoopbaar’ wegens toonzaalmodel en vol gekleefd met stickers en plastiek haakjes omdat die stoel ergens in de lucht opgehangen was met nylon koorden en vol prijskaartjes en andere info.
Voor een bijzonder klein bedrag werd de stoel de mijne en ik wist meteen wat ik ermee zou doen. Lila en lavendel, mijn lievelingskleuren gecombineerd met rozen als tegengewicht voor al dat groen cowboy- en indianengeweld aan tafel (en ook omdat ik graag op rozen zit.)
Hoofdstuk 3: de Zalmtrap
De zalmtrap. Ik kocht bij IKEA zoals anderhalfmiljoen andere Vlamingen hét keukentrap/krukje en besloot het blauw te schilderen en te versieren met zalmen die van het onderste trapje naar het bovenste springen, een echte zalmtrap indachtig. 't Feit dat ik in Japan de vissen heb leren schilderen moet verklaren waarom ze meer op karpers dan op zalmen gelijken.
Het werd het stoeltje voor de badkamer om vooral kleren op te gooien en af en toe eens op te staan om iets als de krultang of zo van de hoogste plank te nemen.
Hoofdstuk 4: De pyjama-stoel van Linus
Mijn lief en ik kregen een zoontje. Ik de pijn, hij de sterke verhalen. Klassiek. En dat zoontje kreeg een pyjama uit Zuid-Afrika, een handgeschilderde pyjama waar hij gek op was. Hij droeg die dag en nacht, letterlijk. Het was dan ook een zeer mooie pyjama. Maar toen kwam de dag dat hij er niet meer in paste. Het was ongeveer die tijd dat hij ook niet meer in de hoogzitter kon zitten en dus op een echte stoel wou zitten. Hij kreeg een stoel uit IKEA een gewone, onbewerkte grenen houten stoel. Om hem te troosten omwille van die pyjama, schilderde ik de prent van de pyjama op de stoel.
(Met behulp van kalkpapier want het moest identiek zijn en de pyjama-schilder had een vlotter talent dan ik.)
(Met behulp van kalkpapier want het moest identiek zijn en de pyjama-schilder had een vlotter talent dan ik.)
Hoofdstuk 5: Het roze ballet-stoeltje van Tilia
Ik zat bij een sympathieke vriendin in de auto. Naast de glascontainer niet ver van haar huis zag ik een zeer elegant stoeltje staan. Ik dacht om er later met mijn eigen auto om te rijden. We zaten in haar auto dus ik durfde niets zeggen. Maar ze zag de blik in mijn ogen en het kwijl dat nog net niet van mijn kin liep. Ze kende me, remde, laadde de stoel in en zette me thuis af. Ik schuurde de vernis eraf en daarna verfde ik de stoel roze. Mijn lief en ik hadden ondertussen een meisje erbij. Het was nog een piepklein meisje maar ze verslond alle boekjes die ze kon vinden over elfjes. Ze deed ook zelf ballet. Dus de stoel kreeg vanzelf zijn invulling.
Hoofdstuk 6: De boomstronk-tuinwandeling-stoel van Marit
In de kringloopwinkel kocht ik voor vijf euro een hoge stoel, vijf jaar nadat ik onze vorige hoge stoel royaal met al ons ander babymateriaal had uitgedeeld aan andere beginnende ouders. Onverwacht kregen we Marit erbij. Een dochtertje alweer. Dit keer geen roze en elfjes maar een zeer onderzoekende durfal die gek is van de tuin, eendjes en boomstronken (om mee rond te zeulen en op te klauteren).
De stoel werd dus een ontdekkingstocht in de tuin. Bloemen, eendjes, boomstronken en een eendevijver.
De stoel werd dus een ontdekkingstocht in de tuin. Bloemen, eendjes, boomstronken en een eendevijver.
Hoofdstuk 7: Het rode Oostenrijk stoeltje
In de kringloopwinkel zag ik een stoeltje. Het was te koop voor maar drie euro. Ik kocht het niet. Maar na vijf bezoeken aan de kringloopwinkel (ik kringloopwinkel nogal frequent), begon het steeds harder te schreeuwen naar me. Ik kocht het uiteindelijk, alleen maar daarom. Ik nam het mee naar huis.
"Men moet toch een extra stoel hebben voor als er bezoek komt"
In de kringloopwinkel zag ik een stoeltje. Het was te koop voor maar drie euro. Ik kocht het niet. Maar na vijf bezoeken aan de kringloopwinkel (ik kringloopwinkel nogal frequent), begon het steeds harder te schreeuwen naar me. Ik kocht het uiteindelijk, alleen maar daarom. Ik nam het mee naar huis.
"Men moet toch een extra stoel hebben voor als er bezoek komt"
De stoel was rood maar nogal afgesleten. Ik kreeg bezoek - een vriendin die haar hart kwam luchten - op het stoeltje. Het hield niet op. Een andere vriendin zei, "Zorg dat je huis geen huisje van Oostenrijk wordt". Dat betekent dat je 'klagers' aantrekt, verklaarde ze. Ik verfde de stoel glanzend rood omwille van zijn eigen karakter (dat schreeuwen naar me in de winkel) en schilderde er Oostenrijkse motieven op. (dat is een grapje tussen de stoel en mezelf wanneer er iemand een potje komt klagen.)
Hoofdstuk 8: De schrijfstoel
Alweer de kringloopwinkel. Ik zag een broer of zus van het rode Oostenrijk-stoeltje. Ik wou het hebben want ik gebruikte nu vaak het Oostenrijkstoeltje om aan mijn schrijftafel in de woonkamer te zitten en dat rood was te geweldig in de anders zo rustige bleke ruimte.
(Ik zei al dat het stoeltje nogal schreeuwerig is).
Die broer of zus-stoel was ecru geverfd. Dus dat scheelde al wat schilderwerk dacht mijn praktische 'ik' die zeer zelden aanwezig is. Vooral bij aankopen.
De stoel kwam bij de schrijftafel te staan en tot grote opluchting zag mijn creatieve 'ik' die graag haar stempel zet op alles, dat de verf toch wat afgesleten was en niet op een artistiek verantwoorde manier. Dus toch schilderen! Het werd wit en eigenlijk zonder veel denkwerk kwamen er wat roosjes op. Zomaar, omdat ik graag op rozen zit.
(Ik zei al dat het stoeltje nogal schreeuwerig is).
Die broer of zus-stoel was ecru geverfd. Dus dat scheelde al wat schilderwerk dacht mijn praktische 'ik' die zeer zelden aanwezig is. Vooral bij aankopen.
De stoel kwam bij de schrijftafel te staan en tot grote opluchting zag mijn creatieve 'ik' die graag haar stempel zet op alles, dat de verf toch wat afgesleten was en niet op een artistiek verantwoorde manier. Dus toch schilderen! Het werd wit en eigenlijk zonder veel denkwerk kwamen er wat roosjes op. Zomaar, omdat ik graag op rozen zit.
Hoofdstuk 9: De vijverstoel
Omdat één stoel wat weinig is om bezoek te ontvangen nam ik naast het Rode Oostenrijk stoeltje ook nog een andere stoel. In de Ikea kocht ik een onbewerkt grenen stoel. Dat zijn de beste. Geen schuurwerk en het hout absorbeert de verf goed. Je kan er echt schilderijtjes op maken. En dat werd het ook. Een schilderijtje van mijn vijver in de tuin. Omdat mijmeren bij de vijver zo fijn is en ik dat mijn vrienden graag eens cadeau doe, zo'n wonderbaarlijke moment: Zet u!
Hoofdstuk 10: De druppelstoel
Net zoals de Oostenrijkse rode stoel was deze druppelstoel een stoel die ik week na week zag in de kringwinkel. De prijs was een euro (1 Euro!) En ze bleef maar staan. Zwarte poten en grijs uitgeslagen rotan. Niemand wou haar. Ze was het grijze muistype. Ik controleerde op schade maar zag, behalve vergrijzing niets ernstig. Thuis viel me voor het eerst de druppelvorm op. En toen zag ik wat ze miste: een kleur die paste bij de vorm. Het werd Aqua. Tiens!
Net zoals de Oostenrijkse rode stoel was deze druppelstoel een stoel die ik week na week zag in de kringwinkel. De prijs was een euro (1 Euro!) En ze bleef maar staan. Zwarte poten en grijs uitgeslagen rotan. Niemand wou haar. Ze was het grijze muistype. Ik controleerde op schade maar zag, behalve vergrijzing niets ernstig. Thuis viel me voor het eerst de druppelvorm op. En toen zag ik wat ze miste: een kleur die paste bij de vorm. Het werd Aqua. Tiens!
Hoofdstuk 11: Het muntgroene stoeltje.
In de al dikwijls vernoemde en nog meer bezochte kringwinkel zag ik alweer een gedrocht dat niet verkocht raakte. Al een paar weken stond het daar glimmend donkerbruin saai te wezen en niet te verroeren. Twee en een halve euro. Ik zag dat de stoel handgemaakt was (waauw!) en hoogstwaarschijnlijk door een peetje met een scheef trottoir. De voorpoten waren korter dan de achterpoten. Een bijzonder oncomfortabele stoel dus. Bij de kassa keek de verkoper me bijzonder meewarig aan. Ik krijg die blik vaak wanneer ik weer van die onmogelijk lelijke dingen koop. Hij zei: "Heb je iemand thuis die de poten voor je gelijk kan zagen?" "Ik zei naar waarheid: "Nee" want zagen dat doe ik zelf. Letterlijk en figuurlijk, ik heb daar niemand voor nodig. En toen zei die verkoper: "Weet je wat? Je krijgt hem gratis." Thuis zaagde ik de poten af tot een klein stoeltje, zoals de Turkse Munttheedrinkers die hebben. Ik schilderde de stoel muntgroen (evident!) met een roosje omdat ik graag op rozen zit en dit is nu mijn stoeltje dat ik bijschuif als de zetels vol visite zitten.
