'Halleluja, de zon is er!'
Niets om een discussie op gang te brengen. De zon had zich al een hele tijd niet meer laten zien en nu dus weer wel. Geen discussiepunt. Ware het niet dat er op die foto behalve de zon ook gipsen beelden te zien waren die op mijn tuintafel stonden. Nog steeds geen voer voor discussie want smaken verschillen, daarover moet en kan je niet discussiëren.
Maar - en nu komt de kat op de koord - die beelden stelden Jezus en Maria voor.
"Ah, ja dat koppel uit de bijbel," hoor ik een atheïstisch gekweekte vriend van mij nog zeggen toen hij ze voor het eerst zag.
De beelden waren vondsten uit een oud schuurtje van weer een andere vriend die uit een sterk katholiek nest kwam en ze liever kwijt dan rijk was.
De reden dat ik die beelden in mijn tuin heb, is niet meer verheven dan van een ander die er Boeddhabeeldjes in zet. Alleen is het zo dat ik - net zoals ik geen voorstander ben van Exotische planten in mijn Vlaams tuintje - ook geen voorstander ben van Exotische prullaria. Wie hier al in het echt rondgelopen heeft, denkt nu: "Wat zit ze te kletsen?" Dus eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik midden in mijn moestuin een stukje Oosterse tuin heb. Het is een herinnering aan mijn retraite in een Boeddhistisch klooster in Kyoto tijdens de zomervakantie van '97 toen ik in Japan studeerde. Dat was in mijn leven een bijzondere, nogal persoonlijke ervaring. Maar we dwalen af, want de hoofdtoon in mijn tuin is wel degelijk Vlaams, knotwilgen, moestuin met tagetes en oude Vlaamse groenten, goudbloemen en veel akelei en hemelsleutel. Een lange tafel voor feesten en de beelden van Maria en Jezus. Vlaamse folklore.
Ik maakte de foto van die tafel om zeven uur 's ochtends. Omdat ik tegen licht fotografeerde, stonden er lichtcirkels op de foto. En het kreeg onverwacht een mystiek effect doordat het brandend hart van Jezus ook echt leek te branden. Daarom leek het me geestig die foto te gebruiken.
Maar wat een reacties. Op het Facebookprikbord viel het mee maar dat het delicate materie was, bleek vooral uit de persoonlijke berichten die ik erover kreeg, zelfs van mensen die ik niet ken maar die de foto via andere Facebook-vrienden gezien hadden.
Sommige mensen trokken van leer tegen de katholieke kerk met zijn schijnheilige priesters die zoveel levens verwoest hebben, anderen wilden mij steun betuigen in mijn ‘outing’ als gelovige en boden meteen aan vriend te worden.
Kijk, dat vind ik nu vreemd. Als ik een Amerikaanse Halloween decoratie aan mijn huis zou zetten of mijn tuin vol Boeddha’s en - godbetert - die Japanse grafzerken die iedereen hier voor tuinlantaarns aanziet, dan kraait daar geen haan naar. Maar als je Jezuske en Maria in de tuin zet dan is het opeens een geloofs- en inhoudskwestie.
Ik ben niet gelovig. Jammer maar helaas. In mijn jeugd had ik het nogal voor Maria omdat de moederfiguur mij mateloos boeide, Sint-Franciscus ook natuurlijk en de eenvoudige man uit Nazareth van in de liedjes van Willem Vermandere. Doch alle andere geloofspunten van het katholicisme zaten niet onder mijn huid. Ik stond er behoorlijk kritisch tegenover.
Tja, je gelooft niet wat je wil. Het is een gave. Laat ons zeggen dat ik er niet mee gezegend ben.
Mijn Jezus en Maria hebben blauwe ogen en zijn blond en donkerblond, het zijn dus de Vlaamse versies. De Jezus en Maria die langs Vlaamse Wegen liepen.
Ze brengen me die sfeer van toen ik een polderkind was tussen 'slijkwegeltjes', slootjes en miniatuur-kapelletjes. Aan de muur naast onze ingangspoort hangt ook een kapelletje met een Maria erin. Er zijn mensen die nog geloven, merk ik, wanneer ze voorbijkomen tijdens de zondagse wandeling en een kruisje slaan.
Veel vrienden gaan ervan uit dat het door de vorige bewoners gezet is en vragen ons waarom we het nog niet weggenomen hebben. De waarheid is dat het kapelletje er inderdaad hing, maar dat de vorige bewoners de Maria hadden meegenomen. Toen ik op een dag een sierlijk Maria'tje zag tussen een hoop brocanterie, heb ik het meteen gekocht om in het kapelletje te zetten. Ik heb er ook nog eentje in de woonkamer op de schouw. Een zeldzaam mooie met kind en met lange vlasblonde krullen en lichtgroene ogen en in de keuken staat er een Italiaanse Maria met kind.
Al die Maria's roepen elke keer weer vragen op bij bezoekers die zichzelf al proberen gerust te stellen met de stelling: "'t Is als grap zeker?" Maar als iemand zijn Zen-interieur versiert met een Boeddha of meerdere Boeddha’s, stelt niemand zich daar vragen bij.
Kijk, daar stel ik me nu vragen bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten