Villa Liervinck: 2013

zaterdag 28 december 2013

maandag 23 december 2013

Elk kind is een artiest

"Het duurt erg lang voordat men jong wordt," zei

Pablo Picasso en ook {en misschien nog mooier}:

"Elk kind is een artiest, het grote probleem

is er een te blijven wanneer je opgroeit".

Onze jongste artieste staat dit jaar in voor het maken van onze wenskaarten. Met hart en ziel heeft ze zich op deze taak gestort. Met haar 'verfslingeraar' heeft ze een hele stapel kaarten 'geslingerd'.

De post, de echte ouderwetse tastbare post, beleeft volgens mij deze maand gouden tijden. De collectie ontvangen kerst- en nieuwjaarskaartjes zorgt voor lange, kleurige slingers voor de tuinramen. Misschien wel de hartelijkste versiering van allemaal. Al die goede wensen en sommige zelfs handgemaakt.
Ik geniet van elke stap in dit proces, de kaartjes/brieven/pakjes uit de brievenbus halen, openen, de wensen lezen en herlezen, belevenissen van vrienden en familie van het voorbije jaar en compilaties van foto's bekijken. Bloemenzaad krijgen (elk jaar weer, dank je!) en er een plekje voor inplannen in de tuin of een 'dit-moet-je-lezen'-boek inplannen in de komende avonden. En dan op al die post evenwaardige 'antwoorden' sturen vergezeld van een zelfgemaakte kaartje. Onze wens dit jaar is simpel en collectief bedacht aan de ontbijttafel en voornamelijk geïnspireerd door de jongste haar spetterkunst aan de voorzijde:

We wensen jullie een spitter-spetter-spatter creatief, gezond en lief 2014.

Hierbij de eerste zestien motiefjes van onze unieke nieuwjaarskaarten,
maar de productie is nog steeds aan de gang...

Ik wens jullie allemaal veel postplezier toe en stop hier met schrijven omdat ik het nu verder zal doen op papier, postpapier meer bepaald.

zondag 22 december 2013

Warme, zachte en wollige feestdagen

Vandaag scheen de zon niet. 's Morgens was het nog droog dus besloten we een beetje in de tuin te werken. Toen de eerste druppels vielen, beloofde het dat soort regennamiddag te worden waarop men wacht om kerstversiering boven te halen. Desbetreffende versiering bij ons reikte nog steeds niet verder dan de beschilderde ramen zoals je op de vorige post kon zien dus de invulling in huis drong zich wat op met het grijze weer als achtergrond.
Nood aan warme wolligheid. Dit is meteen ook het thema geworden: warme wol, gevilt en gehaakt. Maar ere wie ere toekomt, het sprookjesachtige karakter van onze kerst- of joelversiering is vooral te danken aan de school van mijn kinderen: De Perreparel. Die school ligt ons op meer dan één manier nauw aan het hart. Ik moet hier verder geen reclame maken want de foto's hieronder spreken voor zich. De voorbije vrijdag was het de Warme Winterrevue op school. We kochten daar deze mooie, zelfgemaakte decoraties van natuurlijke materialen, vilt, wol, takken en sparappels. We hadden zelf ook nog wat spulletjes gemaakt de afgelopen weken en toen de avond viel, was de sfeer er helemaal.

Cellomuziek, kaarsen en warme chocolademelk bij die stemmig tikkende regen tegen de ramen en het lezen in een boek bij de bibliotheeklamp. Geflankeerd door twee boselfjes en een Noors aandoende Nisse.
De langste nacht is voorbij en ik heb nu al weer heimwee naar de herfst en die niet te evenaren donkere zes weken.

Ondertussen koester ik nog wat die van weemoed en melancholie verzwaarde dagen die zich schuilen in die veilige duisternis die we zo toverachtig verlichten en versieren.
Geniet lieve mensen x x x

zaterdag 21 december 2013

Intiem

Omdat er deze december veel zon is en bijna geen druilerige dagen, zijn we dit jaar minder geneigd dan andere jaren om van ons huis een Victoriaanse muziekdoos te maken met de feestdagen. Normaal gezien wordt de start daarvoor gegeven wanneer de stoomboot aan zijn afvaart naar Spanje begint, als pleister voor het afscheid.
Maar dit jaar stond de voortuin vol madeliefjes en scheen de zon zo fijn dat we een paar dagen intensief in de tuin werkten. Dichter dan dat kwamen we niet bij dennengroen en we hadden er ook geen nood aan.

Maar gisteren - met een bijna genezen dochtertje - dat hoognodig moest geanimeerd worden en verrassend veel energie had, besloten we er toch aan te beginnen. Geen glitter en lichtjes want die zijn zo fake in het mooie licht van die laagstaande winterzon de voorbije dagen.
We namen het bijzonder ecologisch aan. Geen nieuwe aankopen van versiering omdat de lichtjes niet meer werken, de ballen gesneuveld zijn en andere jaarlijks weerkerende kerstrampen en ook geen energieverbruik van meters lichtsnoeren binnen en buiten.

Het enige wat we nodig hadden was één flesje witte plakkaatverf en twee penselen.

Ik ging nog even thee zetten en toen ik terugkwam was het zieke dochtertje al begonnen, ze had de briefing goed begrepen en een 'sneeuwvlokje' geschilderd op het raam.

Het was wel intensief geschilderd en enthousiast en zo... maar aan de buitenkant van het huis zag het eruit alsof we midden in verbouwingen of zo zaten dus hebben we dat met gemengde gevoelens weer moeten afwassen om opnieuw te beginnen.

En hier kom ik met een gouden tip voor jullie: gratis en voor niets, cadeautje van mij aan de mensheid.
Samen schilderen is echt aan te raden voor iedereen. Het is bijzonder intiem, zowel fysiek als mentaal. Het is bijzonder om iemands hand vast te houden en samen lijnen te scheppen. Als die iemand dan linkshandig is en drie dan wordt het helemaal een speciale ervaring.
Kinderen van drie willen vooral de boel opvullen en met grote intensieve bewegingen werken. Grote krullen en lussen met hoekige uithalen.

Ik probeerde mijn dochtertje de basisvormen aan te leren en tegelijk de archetypische kerstsymbolen. Al bij al was het een geslaagde namiddag.

We waren na afloop allebei pompaf, natuurlijk ook een beetje door zes opeenvolgende slapeloze hoest-nachten, en zijn na het bewonderen van ons eigen werk als een blok in slaap gevallen, samen in de zetel tot de duisternis ingevallen was. Toen zagen we ons schilderwerk in een heel ander daglicht. Alhoewel daglicht...

Eigenlijk zou iedereen dat eens moeten proberen, samen schilderen. Met kinderen, met je partner... Ik kan me niet inbeelden dat een namiddagje zo dicht bij elkaar bezig zijn geen effect heeft op je relatie. Wetenschappelijk is het te verklaren door een verhoogde aanmaak van oxytocine, beter bekend als het knuffelhormoon maar wij houden het bij - zoals de voorbijganger zei toen we zelf van op straat een kijkje namen: 'speciaal'.

Het schaduwspel op de muren was een plezante verrassing.

donderdag 19 december 2013

Over vogeltjes en een ziek dochtertje

We zijn al een tijdje voorbij de feestdag van een andere heilige die ik ook wel sympathiek vind - om in de sfeer van de vorige post te blijven - namelijk Sint Fransiscus. 4 Oktober is nu beter bekend als werelddierendag maar dat is natuurlijk uit die naamdag voortgekomen. Op dagen zoals vandaag waarop het kouder wordt en vroeger donker en de wormen vastgevroren zitten in de grond en de bessen aan de struiken, vind ik het passender - meer passend dan op 4 oktober - om Sint-Fransiscus te vieren en net als hij onze appels en brood te delen met die wonderlijke kleine wezentjes die zo vrolijk voor ons blijven zingen ook al brengen we hun hele wereld zo genadeloos om zeep.

Omdat de jongste ziek is en liefst de hele dag wil slapen, had ik haar in een grote, rieten stoel voor het raam in de zon gezet. Aan de andere kant van het raam, waar het behoorlijk frisser was, installeerde ik, eerst tot haar vermaak en later tot dat van de gevleugelde vriendjes een vogelvoederstation. Toen ik klaar was en de vogeltjes begonnen aan hun feestmaal, sliep ze al. Maar ze droomde - onder invloed van allerlei reacties tussen ziektekiemen en daartegen strijdende medicijnen, een tekort aan slaap en teveel aan te verwerken materiaal - luidop: "Volels heef geen bestek in twestorant" en andere bezorgdheden inzake de voleltjes en zichzelf "Ik ben mijn schaartje kwijt", gevolgd door een heel arsenaal van klagende geluiden in haar slaap.

Maar het vogelrestaurant "The Early Bird" of de "Vroege vogel" blijkt alvast een succes. Althans van die kant nog geen klagende geluiden gehoord.

zaterdag 7 december 2013

Het mooiste feest van het jaar.

Sinterklaas.
Zonder twijfel mijn lievelingsfeest. Vandaar dat onze Sinterklaas-versiering onze Kerstdecoratie ver overtreft.

Mijn lievelingsheilige ook en nu lees ik dat Sinterklaas geen echte heilige meer is maar een pretheilige. Een PRETHEILIGE!? Dat betekent, zo lees ik, dat iedereen hem mag vieren, ook niet-katholieken maar dat hij geen officiële katholieke heilige meer is. Ik vind het een nogal oneerbiedige naam voor zo'n innemend personage. Verbeter me als ik het mis heb maar ik vertel slechts wat ik gelezen heb.*

Buiten is het echt Sinterklaasweer. Alle vasthoudende blaadjes zijn in een nacht van de bomen gewaaid. En we worden wakker in de winter. We zien het eerst nog niet want het is stikdonker wanneer we opstaan aangezien een kinderkoor ons wakker zingt om halfzes in de nacht.

Sinterklaas is geweest!

Inderdaad, gisterenavond tijdens zijn statiebezoek. 't Was de echte want hij wist alles over onze kinderen en had ze gisteren op school ook gezien en gesproken. Hij wist begot meer dan wij over onze kinderen.
't Was echt magisch zoals een Sinterklaasfeest moet zijn.
Ondanks dat onze jongste de drie uur wachten op de Sint had ingevuld met repeteren, dansen en zingen was ze om acht uur ofwel moe ofwel verschrikkelijk bedeesd maar "Sinterklaasje, bonne bonne bonne" was het enige wat er nog uitkwam in samenzang met grote broer en zus. Goed genoeg voor een pop, haar droomgeschenk. Dit was waarlijk de echte Sint.

En vannacht, zoals de Sint ons al beloofde gisterenavond, was hij dan nog eens teruggekomen voor het echte werk. De Zwarte Pieten hadden zich moeten haasten getuigde de zak die ze nog half gevuld met Sintlekkers op de terugweg hadden laten liggen. Maar de traditionele brieven waren er en de even traditionele kousen en warme pyjama's voor de winter. Pepernoten, mandarijntjes, chocolade en letterkoekjes, gezelschapsspelletjes en boeken. Naaispulletjes voor grote zus. Handgemaakte poppenkleertjes voor kleine zus (precies passend voor het popje dat hij gisteren al bracht, magie?) en boeken en strips voor grote broer.

De drie beschilderde koffers, elk met hun naam en geboortedatum dienen nu als speelgoedkoffer maar later als koffer om kindertijdherinneringen in op te bergen.
Die koffers en de brieven waren duidelijk het hoogtepunt.

Het cadeau: elk een koffer met respectievelijk: naaispullen, handgemaakte poppenkleertjes, boeken en strips...

En dan voor mij** het mooie compliment van mijn oudste dochter (9) tegen de jongste (3):

"Sinterklaas kan misschien wel mooie dingen maken maar jammer genoeg niet voor alle kindjes; die moeten dan spullen krijgen uit de winkel in plastiek en met batterijen."

*In een boekje dat niet echt een bronvermelding waard is, zelfs amper het woord 'boek' waard is.

**Ik deed een beetje interimwerk in de werkplaats van de Sint.

dinsdag 26 november 2013

Drugs voor iedereen, gratis en voor niets.

Wat maakt ons vrolijk?

Een cocktail.

Wat is een cocktail?

Een cocktail is een veelkleurige mengeling. Een veelheid aan ingrediënten die samen een verrassend geheel maken.

Letterlijk: de staart van een haan. Zijn visitekaartje, zijn eigen regenboog, de pluimen op zijn achterste.

Het meest mannelijke element in de hele natuur, door de mens totaal verkeerd geïmiteerd door bij onze soort de vrouwen te laten opdraven met pluimen op hun derrière. Dit is helemaal en totaal naast de kwestie hier maar ik wou het toch nog eens gezegd hebben.

Ik realiseer me dat kleur een vitaal ingrediënt is in mijn leven. Het is mijn dagelijkse portie magie. Ik vertelde je al dat een gebrek aan kleur onder andere je ecologische voetstap vergroot en dat zen niet zo goed voor je gezondheid is in dit stukje, maar hierbij nog een reden om voor kleur te gaan:

Kleur beïnvloedt onze gemoedsstemming.

Alle hocus pocus, 'alternatieve' therapieën en theorieën achterwege gelaten, denk ik niet dat iemand twijfelt hieraan. Je voelt je anders in een rode kamer dan in een witte. Je voelt je anders in een kleurrijke kamer dan in een grijze.

Binnenhuisarchitecten, kleurconsulenten, designers, verfproducenten en de hele kliek leven er van. En toch... ondanks dat de mogelijkheden legio zijn en de professionele productie duizelingwekkend, is er weinig kleur in ons leven. Iedereen blijft aan de veilige kant van de regenboog. Het valt me op wanneer ik naar buiten kom en bij druilerig weer zoals vandaag iedereen in navenante tinten zie lopen.

Als ik door de regen fiets en bij valavond binnenkijk in de interieurs waar de lamp al brandt en de gordijnen nog niet gesloten zijn, zie ik een onvoorstelbare uniformiteit in het interieur.
Het zeldzame, uitzonderlijk kleurrijk interieur geeft altijd meteen een energiestoot. Je wil blijven kijken en tegelijk meteen naar huis om zelf zo'n effect te creëren in je eigen huiskamer, of op een doek of op papier. Het is sterker dan jezelf. Het is inspirerend.

Ik ben geen wetenschapper maar ik heb me wel aan een theorietje gewaagd of misschien moet ik het een hypothese noemen - weerleggingen, kritiek en discussie welkom - maar volgens mij heeft het allemaal te maken met een staat van gedrogeerd zijn.

Endorfine komt vrij bij het zien van kleuren, of dat is toch wat ik nu zelf weer lees in het hiervoor genoemd stukje. Endorfine – voor diegenen die er nog minder van afweten dan ikzelf – is de morfine van ons eigen lichaam, het werkt prestatieverhogend, en net zoals bij heroïne en opium voel je je blij en gelukkig. Het wordt ook aangemaakt bij een orgasme, maar dit weer geheel ter zijde. Bovendien werkt endorfine verdovend en dat heeft ook soms zo zijn voordelen in het leven.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ga ervan uit dat we onszelf volledig legaal kunnen drogeren om vrolijker door het leven te gaan als we wat meer kleur rond ons gebruiken. Meer dan een rode of limoenkleurige contrastmuur bedoel ik dan want die verliezen na een paar keer ook een beetje hun effect.

Kleur ze!
en tot aan de andere kant van de regenboog.

Kloksgewijs beginnend bovenaan links: Mixed Media Prinses, van borstelhok tot extra-meisjeskamer, zelfgemaakte juwelen van de dochtertjes, haken op het strand, onze sofa die ooit gewoon wit was, bloemen uit de tuin, ons washok, het arme-mensen-zeteltje in de woonkamer, de bebreide boom (daar komt nog eens een stukje over), bloemen aan de voordeur, onze eierdopjes, bloemen in de keuken, deurplaat en we zijn rond.

dinsdag 19 november 2013

Er was eens een tafeltje

Er was eens een tafeltje, een tweedehands of misschien wel meerderhands tafeltje. Ooit een Kolsvik tafeltje van Ikea dat met vijftig tinten wit was beschilderd door iemand die niet zo avontuurlijk was qua kleuren. Daarna was het dan in een vergeethoek geraakt tot er geldnood kwam en het werd verkocht. Zo kwam het in ons huis en bijgevolg natuurlijkerwijze in mijn atelier.

Het tafeltje was eigenlijk wel handig. Het was een salontafeltje dat kon worden opengeklapt tot tweemaal zijn oppervlakte. Handig om puzzels te maken of gezelschapsspelletjes te spelen. Onder het tafelblad, in het onderstel zat een opbergbak voor spelletjes of dekens.

Ik schilderde de bovenkant toen ik in mijn vijverperiode was - ten tijde van de vijverstoel - en de opengevouwen binnenkant toen ik in mijn steampunk-periode was.
Het onderstel - nog steeds de vijftig tinten wit - daar kwam ik niet toe. Vooral omdat het het merendeel van de tijd toch aan het zicht onttrokken was.

Op een dag kwam er visite, een lief gezinnetje, met een mama, een papa en twee dochtertjes, de mama werd verliefd op het tafeltje - althans de bovenkant ervan - de binnenkant was een fijne verrassing, het onderstel, daar had ze misschien zelf een ideetje voor.

Geen week later was een ruil beslecht. Wij, een nieuwe salontafel en het tafeltje van dit sprookje staat nu in een lief meisjeskamertje. De ruil was niet helemaal correct. Onze nieuwe salontafel is een juweel en daarom lieve mensen komt er snel nog een vervolgje.
Materieel voor het lieve gezinnetje, virtueel voor jullie lieve lezers maar dat zal zijn nadat ik mijn jaarlijkse interimjob bij de Sint heb afgehandeld.

zondag 27 oktober 2013

Waaidag-bezigheden

Een echte waaidag na een hele nacht zieke-kindjes-bedde-goed-wassen.
Zombie-kinderoppas is de hoogst haalbare ambitie voor vandaag.
En eens mijn ateljeetje digitaliseren.

dinsdag 8 oktober 2013

Vrouwen zijn als wijn

De mannen van de wijnproefclub Vincoeur, waar ik het in deze blog al verschillende keren over heb gehad, zullen gedacht hebben: “Vrouwen zijn als wijn. Die te lang ligt, verandert in azijn.” En zo, na twee jaar elke eerste dinsdagavond van de maand trouw aan drinkebroers en wijn te zijn, mochten wij, hun vrouwen, in plaats van in flanellen nachtjapon alleen in bed te liggen, een babysit zoeken en hun vergezellen. De wijnwereld was voor die ene avond niet meer de exclusieve speeltuin van het zogenaamde sterke geslacht.

Omdat ik niet helemaal onvoorbereid wou deelnemen, werkte ik me wat in in de materie. Ik had natuurlijk wel een kleine basiskennis opgedaan tijdens mijn job waarin ik een wijngids mocht schrijven samen met een specialist ter zake maar ik wou me nu eens verdiepen in de achtergrond. Ik ontdekte dat wijn maken en drinken doorheen de geschiedenis altijd al een mannenzaak was. Het vak en zelfs de wijnstok gingen over van vader op zoon. Vrouwen werden zelfs buitengesloten uit veel officiële wijnorganismen.
Tot in 2000 duurde het vooraleer Jurade de Saint-Emilion, de zeer prestigieuze organisatie van alle producenten uit deze appellation opnieuw een vrouw in haar rangen opnam. Het was geleden van in 1199, – hoezo vrouwonvriendelijke middeleeuwen? Tegenwoordig staan enkele hoogopgeleide vrouwen aan het hoofd van domeinen of runnen ze de vinificatie. Recentelijk worden er zelfs internationale competities georganiseerd waar honderden flessen van alleen maar vrouwelijke wijnmakers worden getoetst.

Er is wetenschappelijk bewijs dat vrouwen eigenlijk over een extra troefkaart beschikken om met wijn om te gaan: objectief bezit de vrouw meer smaakpapillen dan de man. Het potentieel bij de vrouwen is dus hoger maar oefening en techniek zijn natuurlijk nodig om dit te kunnen gebruiken.

En dan is er ook nog het vooroordeel dat vrouwen van andere wijnsoorten houden dan mannen. Vrouwen zouden alleen houden van bubbels, rosé, zoet en lichtvoetige Chardonnay, terwijl mannen meer houden van krachtige rode wijnen. Verschillende onderzoeken en enquêtes, zo leerde ik op het internet, tonen aan dat de smaken gelijklopend zijn maar dat bij de vrouwen inderdaad Champagne op nummer een staat.

Maar al mijn voorstudie ten spijt was het natuurlijk een beetje een catch 22. Je mag als vrouw dan eens de mannenwereld binnen maar meteen verwachten dat je die avond kennis zal maken met vrouwelijke vinificateurs dat is misschien dan weer te hoog gegrepen zonder de voorkennis van de mannelijke vinificateurs. De gastheer liet het alvast niet aan zijn hart komen en had zijn eigen selectie klaar zonder grappen betreffende de vrouwen want laat ons eerlijk zijn; grappen over vrouwen zijn niet leuk, tenzij ze om te lachen zijn.

De gastheren waren Bart en Hugo van Wijnen Cooreman in Dilbeek.

We begonnen al meteen met een superieure witte wijn van de talentvolle oenoloog Hugh Ryman. Uit biologisch geteelde en handgeoogste sauvignon en sémillon druiven op eikenhouten fusten: Mirabelle du Chateau de la Jaubertie 2011 uit Zuid-West Frankrijk. Het was meteen een voltreffer qua smaak. Maar dat de gastheren wisten hoe een lijst op te stellen, bleek toen de volgende wijn op tafel kwam: de Chablis Grand Cru van Patrick Piuze Bougros die nog rijker en vol ondertonen was.

Bij nummer drie de Beaune Greves – Premier Cru van Domaine Jacques Prieur,

die niet meteen mijn persoonlijke voorkeur kreeg ondanks de boterige smaak en de vanille, lindebloesemgeur, – tot daar het vooroordeel dat vrouwen houden van jonge Chardonnaywijnen – kreeg de spieton een upgrade van tafeldecoratie naar gebruiksvoorwerp. 't Is te zeggen als uitgietbak. Om alle misverstanden tegen te gaan, uit realistische overwegingen, niet omdat ze niet te drinken was. De twee eerste geuten wijn lieten hun staart roeren en we waren nog maar begonnen.

Maar toen kwam Le Haut-Lieu Moelleux 2009 van Domaine Huet Vouvray. Pure nectar en zeg nu zelf, nectar giet je niet weg. Godendrank. Niet veel verschil te merken tussen mannen en vrouwen qua smaakbeleving hier. Honing, appels... een perfecte wijn voor bij de open haard terwijl buiten de wind raast. Het is ook een wijn die hoe later geoogst, hoe lekkerder is. Echt nazomer in een fles. Wie wijn maakt, bewaart zonneschijn zei Dante en deze spreuk is de Le Haut-Lieu Moelleux 2009 van Domaine Huet Vouvray op het lijf geschreven.

Dat goede wijn de bloem in het knoopsgat van de beschaving is, bewees de eeuwig houdbare wijn Le Mont Moelleux Premiere Trie Domaine Huet – Vouvray. De wijn van de gekonfijte druiven -edelrot- en wel van het topjaar 2010. De spieton bleef ook nu niet meer dan tafeldecoratie.

Wanneer je weet dat er maar een glas per wijnstok geproduceerd kan worden dan begrijp je dat deze handgeoogste wijn niet goedkoop kan zijn maar de smaak is onbetaalbaar dus het blijft een goede koop. Eeuwig houdbaar mits vervanging van de kurk om de dertig jaar en eraf kunnen blijven in dat proces. Provisoir hebben we al het apparaat om te herkurken in huis gehaald, dertig jaar is om voor je het weet.

Die laatste wijn is eveneens een echte herfstwijn, een wijn om voor de open haard een boek bij te lezen, "Wine and War: The French, the Nazis, and the Battle for France's Greatest Treasure" van het duo Kladstrup bijvoorbeeld, waarin Huet een blijvende en vooral verrassende indruk op de lezer maakt wanneer hij het over zijn favoriete wijn heeft. Ik kon het niet laten en heb het meteen gezocht én gelezen. Scientia Potentia Est.

Daarna kwam de Moulin A Vent Grande Cuvee – Domaine la Buyère. Beaujolais, hoe meer je er van drinkt, des te aardiger wordt je vrouw, des te trouwer je vrienden, des te zonniger je toekomst en des te dragelijker de mensheid volgens Gabriel Chevallier. Dus wie ben ik om te zeggen dat dit niet zo is. Ik besefte op dit punt ook dat smaken relatief zijn, niet alleen van mens tot mens maar ook van fles tot fles. Het hangt zo hard af van wat je ervoor geproefd hebt en dat wijnproeven zwaar is want bij deze nummer zes, was ik niet meer in staat me volledig te laten doordringen van smaken en geuren. Niet omdat ik te beneveld was, verre van, daar had mijn teergeliefde goed op gelet door telkens na een nipje van mij, mijn glas snel en grondig te legen, soms in de spieton maar vaker in zijn eigen mond. Het is een beetje zoals de hele dag in Musée d'Orsay rond te lopen als je de dag ervoor al een hele dag in het Louvre hebt doorgebracht. Het lijkt de hemel op aarde maar je hersenen stoppen op een gegeven moment met het percipiëren van de esthetica. Niets aan te doen, voldaan is voldaan.

De Château du Prieuré des Mourgues Grande Réserve 2009 en de Saint-Joseph Les Gruyeres Perret 2011 met de zeer lange kurk (54 mm) en dus lang bewaarpotentieel en de Vosne Romanee les Beaux Monts, Premier Cru gingen een beetje aan me voorbij. Dat kan zijn omdat het vooroordeel van vrouwen en witte wijn toch niet helemaal uit de lucht gegrepen is maar het kan ook zijn omdat mijn teergeliefde me danig in bescherming nam tijdens de tweede helft van de proeverij door onder andere mijn glas weg te nemen en zijn glas te delen met me a ratio 1/10. De vincoeurist die secretaris was en zeer nauwgezet alles noteerde terwijl ik penloos zat te genieten op de bewuste avond – merk ik tijdens dit schrijven en bekijken van zijn notities – liet ook wat enthousiasme varen en vooral de superlatieven vallen naar het einde van de avond toe, maar eigenlijk kan dat ook niet anders, laat ons niet vergeten dat we hier wijn proeven.

En wanneer de wijn is in de man...

dan is ze vooreerst al zeker niet in de vrouw, toch niet als ze een glas delen.

woensdag 7 augustus 2013

Varkentjes wassen

Op een dag, altijd vroeger dan je denkt, komt het moment, het mythische moment, waarop je kind je inhaalt. In het positieve scenario komt dat doordat je kind met jou als springplank een goeie aanloop heeft kunnen nemen. In het meer pessimistische geval is dat omdat jij op je terugweg bent, maar met een achtjarige houden we het op de vorige verklaring.

Gisteren, terwijl ik me in de zomerzon door de eeuwige was-/strijk- en plooiberg ploegde, beschilderde mijn dochter een varkentje. Het is een papier-maché exemplaar voor haar collectie spaarvarkens, een overblijfsel van het avontuur met Rosalie I.

Dat ze het helemaal alleen gedaan heeft, ook het opruimen, is al een mijlpaal maar wat mij vooral verbaasde was het fijne schilderwerk en de afwerking.

Ontroerd stel ik u voor: Rosalie II, geschilderd door mijn dochter:

woensdag 24 juli 2013

Over bloemen en mensen

Een hele tijd geleden schreef ik al eens over mijn droompje om rozen te zitten tekenen in mijn voortuin.
Gisteren had ik daar alle tijd voor. 't Is te zeggen, ik was niet in staat veel andere dingen te doen, daar een hele kliek kinderen aan mij toevertrouwd waren. Ze zaten de hele hete middag afwisselend in het zwembad achteraan in de tuin en over de gehele lengte van het tuinpad vooraan in het gezelschap van alle lego-mannetjes die de speelkamer voor de tuin geruild hebben tijdens deze hittegolf. Zelf deed ik de was: machine vullen, uur laten draaien en weer leeghalen, ophangen in de zon en herhalen, herhalen, herhalen... In het uur ongeveer dat de machine telkens de labeur overnam, vouwde ik de was, ondertussen de kinderen in de gaten houdend. Elk kwartier dat vrij was zat ik aan de tuintafel in de voortuin met mijn krijtjes en papier alwaar de twee jongste kunstwerken aan het fabriceren waren onder het voortdurende geklaag, "Mama, wanneer kom je meedoen?"

Ik tekende eerst het blauwe vaasje dat al op de tafel stond en vakkundig gevuld was door mijn oudste dochter (8j). Zij zelf had al het stukje schoonheid gecapteerd.

Daarna de rozen natuurlijk, die konden niet nablijven.

Daarna nam ik een groter werk in aanleg ter hand, gebaseerd op een vakantiekiekje -tegenlicht- rechtstreeks uit Italië. Het was mijn zeer sympathieke buurman - van de bank - en mijn niet minder sympathieke buurvrouw, samen op een bankje -niet de bank - in Italië dus waar hun dochter zeer recentelijk gehuwd is. Ik had al beloofd dat ik bij wijze van waardering voor hun vriendschap hen zou portretteren. En eigenlijk was ik daar al een paar weken mee bezig, schetsen en voorstudies, ik ben niet zo goed in portretten van realistische mensen tekenen, beter in bloemen, maar deze mensen zijn echt bloemen van mensen dus ik maak graag een uitzondering. En na mijn handen wat losgetekend te hebben met de bloemen, waagde ik me aan de finale laag van hun portret en op die hete dag gisteren, is het eindelijk afgeraakt; ik stel u voor, twee bloemen van mensen: