Er was eens een tafeltje, een tweedehands of misschien wel meerderhands tafeltje. Ooit een Kolsvik tafeltje van Ikea dat met vijftig tinten wit was beschilderd door iemand die niet zo avontuurlijk was qua kleuren. Daarna was het dan in een vergeethoek geraakt tot er geldnood kwam en het werd verkocht. Zo kwam het in ons huis en bijgevolg natuurlijkerwijze in mijn atelier.
Het tafeltje was eigenlijk wel handig. Het was een salontafeltje dat kon worden opengeklapt tot tweemaal zijn oppervlakte. Handig om puzzels te maken of gezelschapsspelletjes te spelen. Onder het tafelblad, in het onderstel zat een opbergbak voor spelletjes of dekens.
Ik schilderde de bovenkant toen ik in mijn vijverperiode was - ten tijde van de vijverstoel - en de opengevouwen binnenkant toen ik in mijn steampunk-periode was.
Het onderstel - nog steeds de vijftig tinten wit - daar kwam ik niet toe. Vooral omdat het het merendeel van de tijd toch aan het zicht onttrokken was.
Op een dag kwam er visite, een lief gezinnetje, met een mama, een papa en twee dochtertjes, de mama werd verliefd op het tafeltje - althans de bovenkant ervan - de binnenkant was een fijne verrassing, het onderstel, daar had ze misschien zelf een ideetje voor.
Geen week later was een ruil beslecht. Wij, een nieuwe salontafel en het tafeltje van dit sprookje staat nu in een lief meisjeskamertje. De ruil was niet helemaal correct. Onze nieuwe salontafel is een juweel en daarom lieve mensen komt er snel nog een vervolgje.
Materieel voor het lieve gezinnetje, virtueel voor jullie lieve lezers maar dat zal zijn nadat ik mijn jaarlijkse interimjob bij de Sint heb afgehandeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten